ေႏြတမာန္၏၀တၳဳတုိ- ဗလာဂူ

ေႏြတမာန္

ဗလာဂူ

ကုန္းတန္း႐ြာသို႔ဝင္ေသာအဝင္လမ္းမွာ သခ်ႌဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရသည္။ သုႆန္ေဘးက ျဖတ္သြားမွ ႐ြာထဲကိုေရာက္သည္။ ႐ြာသခ်ႌဳင္းျဖစ္၍ စည္း႐ိုးအရံအတားမရွိ။ ေျမပုံမ်ား၊ အုတ္ဂူမ်ားကို ပကတိအတိုင္း ျမင္ေနရသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျမပုံမို႔မို႔မ်ားသာျဖစ္သည္။ အုတ္ဂူက အနည္းအက်ဥ္းသာရွိသည္။

႐ြာအဝင္လမ္းႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ အုတ္ဂူတစ္လုံးရွိေန၏။ ထိုအုတ္ဂူမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာပင္ရွိေနပါေသး သည္။ အုတ္ဂူ၏သက္တမ္းမွာ ၾကာျမင့္ၿပီ။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၄၄ဟု စာတမ္းေရးထိုးထားသည္။ ျမန္မာ၁၃၄၄ ခုႏွစ္မွာ ခရစ္ႏွစ္၁၉၈၂ခုႏွစ္ျဖစ္ေလသည္။

အုတ္ဂူထိပ္၌ ကြယ္လြန္သူအမည္ကို ကဗၺည္းထိုးထားသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္။

ကြယ္လြန္သူ၏အမည္ေအာက္တြင္ အျခား မည္သည့္အခ်က္အလက္ကိုမၽွ ေရးထိုးမထား။ ကြယ္လြန္သူ အသက္အ႐ြယ္၊ ကြယ္လြန္သည့္ ေန႔ရက္မ်ား ေရးထိုးမထားေပ။ ကြယ္လြန္သူအမည္မွအပ ေက်ာက္ျပား ေအာက္ဖက္တစ္ျပင္လုံး ကြက္လပ္ျဖစ္ေန သည္။

စင္စစ္ ထိုအုတ္ဂူသည္ လူေသအေလာင္းျမႇဳပ္ႏွံရာ အုတ္ဂူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္... ထိုအုတ္ဂူထဲ၌ ကိုေအာင္ျမစ္ဆိုသူ၏ အေလာင္း ရွိမေနပါ။

+++++++++

ကိုေအာင္ျမစ္ဆိုသူ၏ျဖစ္စဥ္ကို တစ္႐ြာလုံးကပင္ သိၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမစ္ကို မသိမမွီလိုက္သူမ်ားပင္ ၾကားဖူးနား၀ျဖင့္ သိၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမစ္ျဖစ္စဥ္က ဆန္းလည္းဆန္းသည္။ သံေဝဂရစရာလည္း ေကာင္း ပါသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္တို႔မ်ိဳး႐ိုးမွာ ေက်းလက္ေတာ႐ြာအေနအထားျဖင့္ဆိုလၽွင္ ခ်မ္းသာသူမ်ားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကိုေအာင္ျမစ္၏ အဘိုးမွာ သူႀကီးေခတ္က သူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လယ္ပိုင္ယာပိုင္မ်ားလည္း ရွိသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္ကိုေတာ့ လူေကာင္းသူေကာင္းလို႔ ေျပာမရသလို၊ လူဆိုးသူဆိုးလို႔လည္း စြပ္စြဲလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္ေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘက ေက်ာင္းထားႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းထားေသာ္လည္း စာမသင္။ စာကို ႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ သင္ပုန္းႀကီးကုန္႐ုံသာသင္ၿပီး အတန္း ေက်ာင္းထားေတာ့ မေနေတာ့ေခ်။ ဘယ္လိုလဲ ႐ိုက္ႏွက္ ခ်ိန္းေခ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းကိုပို႔ပို႔ သူကေတာ့ ေက်ာင္းက ျပန္ေျပးလာၿမဲ၊ အိမ္က႐ိုက္လၽွင္ ေတာထဲဝင္ကာ ငွက္ပစ္၊ ပုစြန္လုံးႏႈိက္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ ေလၽွာက္ေဆာ့ေန တတ္သည္။

မိဘမ်ားမွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လည္း ခြင့္လႊတ္လိုက္ရသည္။ သူ စာကိုစိတ္မဝင္စားလို႔ပဲ၊ စာမတတ္ ေတာ့လည္း မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းေတြ ရွိေနတာပဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လုပ္ကိုင္စားလိမ့္မေပါ့ဆိုၿပီး လႊတ္ထား လိုက္ရေတာ့သည္။

ကာလသားအ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ အရက္ေသစာေသာက္စား တတ္လာသည္။ ၾကက္တိုက္ျခင္းကို ဝါသနာပါသည္။ တိုက္ၾကက္ေတြေမြးၿပီး ႐ြာစဥ္လွည့္ၾကက္တိုက္သည္။ စီးပြားေရးကိုစိတ္မဝင္စား။ ကိုေအာင္ျမစ္ တို႔မွာ ေတာေန လူတန္းစားမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာမ်ားရွိေသာ္လည္း လယ္ထဲကိုင္းထဲကို ကိုယ္တိုင္ဆင္းသူမ်ားမဟုတ္ၾက။ လူငွားျဖင့္လုပ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ဆိုင္ႀကီးရွိေသးသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္အေနျဖင့္ အလုပ္လုပ္ခ်င္လၽွင္ ေဈးဆိုင္အလုပ္ကို လုပ္လို႔လည္း ရသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ဦးစီးလို႔လည္း ရသည္။ ထိုသို႔ သက္သက္သာသာလုပ္ကိုင္ဦးစီးႏိုင္ပါလၽွက္လည္း အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္။ ေသာက္ကာစားကာ၊ ၾကက္တိုက္ကာျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္။

သို႔ရာတြင္.. ကိုေအာင္ျမစ္သည္ သူ႕ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္ရာသာလုပ္သည္။ ဘယ္သူ႕ ကိုမၽွေတာ့ ဒုကၡမေပးေပ။ ရပ္႐ြာကိုလည္း ဒုကၡမေပး။ မိဘမ်ားကိုလည္း ဒုကၡမေပး။ ေသာက္စားမူးယစ္လို႔လည္း မရမ္းကားခဲ့ေပ။

ထို႔ေၾကာင့္.. ငယ္စဥ္က စာမသင္၊ ႀကီးလာေတာ့ အိမ့္စီးပြားေရးကိုမလုပ္လို႔သာ ဆိုးတယ္ေတ တယ္လို႔ေျပာရသည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမၽွေတာ့ ဒုကၡ ေပးခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႕ကို လူဆိုးလို႔လည္း ေျပာရခက္။ လူေကာင္းလို႔လည္း ေျပာမရ ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္၏။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ.. မိဘမ်ားက ႂကြယ္၀သူမ်ားမို႔ ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ထင္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တြင္ ႐ြာထဲက မေအးျမဆိုသူမိန္းကေလး ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်သည္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရသည္။ ကေလးအေဖျဖစ္သည္ ထိလည္း ၾကက္တိုက္ဆဲ၊ ထင္သလိုေနဆဲပင္။ မိဘမ်ားကလည္း လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တုန္းအ႐ြယ္ေတြမို႔ ကိုေအာင္ျမစ္တို႔မိသားစုကို အိမ္ေပၚမွာပဲ တင္ ေကၽြးထားခဲ့ပါသည္။ သူ႕မိန္းမမေအးျမက လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး ေယာကၡမ မ်ားရဲ႕ေဈးဆိုင္မွာ ကူလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ေတာ္ေသး တယ္လို႔ဆိုရပါမည္။

ကိုေအာင္ျမစ္ေအာက္မွာ ညီမႏွစ္ေယာက္ရွိေသးသည္။ မေအးျမက ကိုေအာင္ျမစ္ညီမမ်ားကိုလည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းသည့္အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္ေျပပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ တစ္သက္လုံး လြတ္လပ္ေအးေဆးစြာေနလာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ျမစ္။ အသက္သုံးဆယ္နီးမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ အလုပ္ လုပ္ပါေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလာသည္။ သူလုပ္မယ့္အလုပ္က ေ႐ႊေတာကိုတက္ ၿပီး ေ႐ႊတူးဖို႔တဲ့။

အေရွ႕ဖက္႐ြာကို ၾကက္တိုက္သြားရင္း ထို႐ြာက လူတခ်ိဳ႕ ေ႐ႊေတာတက္ၾကတာကို ၾကားသိၿပီး အားက် လာျခင္းျဖစ္သည္။

မိဘႏွစ္ပါးေရာ၊ ဇနီးသည္ကပါ ဒီလိုရပ္ေဝးသြားၿပီးအလုပ္လုပ္မွာမ်ိဳးကို မလႊတ္ခ်င္ေပ။ မသြားေစ ခ်င္ေပ။ အဲဒီလို ေဝးေဝးလံလံသြားၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြဖို႔လည္း မလိုအပ္ေခ်။

သို႔ေသာ္.. ကိုေအာင္ျမစ္က လုပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ တားမရ။ အေတြ႕ အႀကဳံလိုခ်င္လို႔ပါ။ အေဝးေဒသလည္း မေရာက္ဖူးလို႔ပါ။ ေျခာက္လေလာက္ ပဲခြင့္ျပဳပါ... ဆိုၿပီး အေရွ႕႐ြာကလူေတြႏွင့္ ေ႐ႊေတာကို ဇြတ္လိုက္သြား သည္။

သူေျပာသလိုပင္ ေ႐ႊေတာမွာ ေျခာက္လပဲၾကာေအာင္ ေနခဲ့ပါသည္။ ေျခာက္လျပည့္ခ်ိန္တြင္ ႐ြာျပန္ ေရာက္လာသည္။ ေ႐ႊေတာမွာ ေ႐ႊလည္း မရခဲ့။ ေငြလည္းမစုမိခဲ့။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရသည္။ လူမွာပိန္ခ်ဳံးၿပီး တဆတ္ ဆတ္တုန္ေနသည္။ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ပဲရွိေတာ့သည္။

မိဘမ်ားႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူက ယူႀကဳံးမရျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ညီမမ်ားကလည္း ငိုသည္။ သား ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ငိုသည္။ တစ္သက္လုံး ေငြမရွာပဲေနလာခဲ့ပါလၽွက္ အေဝးရပ္သြားၿပီး ေငြရွာမွပဲ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆိုကာ သနားၾကသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ျပန္လာကတည္းက အိပ္ရာေပၚလဲလိုက္သည္မွာ ျပန္မထေတာ့ေပ။ မိဘမ်ားက ၿမိဳ႕ကဆရာဝန္ကို ႐ြာအထိပင့္ကာ ကုသေပးၾကပါသည္။ ေရာဂါက သက္သာမလာ။

႐ြာကိုျပန္ေရာက္ၿပီး ၂၃ရက္အၾကာတြင္ ကိုေအာင္ျမစ္ကြယ္လြန္သြားေလသည္။

+++++++++

သားျဖစ္သူကြယ္လြန္ၿပီဆိုေတာ့ မိဘမ်ားက ေကာင္းေကာင္းမြန္ မြန္ခန္းခန္းနားနားသၿဂိဳဟ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။ ရပ္ေဝးက ေဆြမ်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းၾကား၊ ေဆြမ်ိဳးေတြစုံမွသၿဂိဳဟ္ရန္ အေလာင္းကိုငါးရက္ ထားဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္အေဖက သူ႕သားအတြက္အုတ္ဂူလုပ္ရန္ ၿမိဳ႕က ပန္းရံအဖြဲ႕ကိုငွားသည္။ ပန္းရံအဖြဲ႕က ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး အုတ္ဂူ တည္ၾကသည္။ တစ္ရက္ႏွင့္မျပတ္၍ ေနာက္တစ္ေန႔ဆက္လုပ္ဖို႔ ႐ြာမွာ ပဲညအိပ္တည္းခိုေနၾကသည္။ 

ေသၿပီးၿပီးခ်င္းညတြင္ အေလာင္းေစာင့္ရင္း ႐ြာထဲကကာလသားေတြ ဖဲဝိုင္းျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ည ကုန္လြန္သြားသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပန္းရံအဖြဲ႕က အုတ္ဂူကို လက္စသတ္သည္။ အုတ္ဂူက ထည္ထည္ဝါဝါ ခန္႔ခန္႔ညားညား။ ကဗၺည္းထိုးဖို႔ပဲက်န္ေတာ့သည္။ ဒုတိယေန႔တြင္ အုတ္ဂူကိုလက္စသတ္ၿပီး အုတ္ဂူထိပ္၌ ေက်ာက္ျပားကပ္ကာ ေက်ာက္ျပားေပၚတြင္ ကြယ္လြန္သူအမည္ကို ကဗၺည္းထိုးၾကသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္ဆိုသည့္အမည္ကိုသာ ေရးထိုးၿပီးေသးသည္။ လက္စမသတ္ႏိုင္ေသး။ အသက္ႏွင့္ ကြယ္လြန္သည့္ေန႔စြဲရက္စြဲမ်ား ဆက္ၿပီးေရးထိုးဖို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွပဲဆက္လုပ္ရန္ ပန္းရံအဖြဲ႕ ၿမိဳ႕မျပန္ေသးပဲ တစ္ညထပ္ အိပ္ေနရသည္။

အုတ္ဂူ၏ေျခရင္းဖက္ကို အုတ္မစီေသးပဲ လွပ္ထားရသည္။

အသုဘခ်ၿပီးမွ အေခါင္းကို ေျခရင္းဖက္မွ ထိုးထည့္ၿပီး အုတ္ျဖင့္ အေသစီပိတ္ရမည္ျဖစ္သည္။

အေခါင္းကိုလည္း သစ္ေပါေသာအရပ္မို႔ ကၽြန္းသားျဖင့္ ႐ိုက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႐ြာကလက္သမားကပင္ ကၽြန္းသားကို ေ႐ြေဘာ္ထိုးၿပီး ကိုေအာင္ ျမစ္အိမ္ေရွ႕မွာပင္ အေခါင္း႐ိုက္လၽွက္ရွိသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္တို႔အိမ္မွာ အိမ္ေရွ႕၌ ကုတင္တစ္လုံးျဖင့္ ကိုေအာင္ ျမစ္အေလာင္းကိုျပင္ထားသည္။ ဆိုင္ကိုလည္း ပိတ္ထားသည္။ ဖဲဝိုင္းက အေလာင္းစင္ေဘးနားမွာပင္ မျပတ္ရွိေနသည္။ ငိုသံ၊ အေခါင္း႐ိုက္သံမ်ား ျဖင့္ ဆူညံေနသည္။

သည္လိုျဖင့္ ဒုတိယညကိုေရာက္လာ၏။

+++++++++

အေလာင္းကို ငါးရက္ထားမွာမို႔ အနံ႔မထြက္ေအာင္ စီစဥ္ထားဖို႔ လိုလာသည္။ ဗိုက္ေဖာက္၊ အူအသည္းႏႈတ္ကာ မီးေသြးမႈန္႔မ်ားျဖဴးထည့္ၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ရမည္ျဖစ္၏။ ထိုကိစၥမ်ားကိုလုပ္ဖို႔ လုပ္ေနက်လူမ်ား အဖြဲ႕လည္း ညေနပိုင္း ေနဝင္ရီ တေရာအခ်ိန္မွာေရာက္လာၾကသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထိုလူမ်ားက အေလာင္း ကိုခြဲစိတ္စီစဥ္ရမည္မို႔ ရဲေဆးတင္ကာ အရက္ေတြမူး ေအာင္ေသာက္လာၾကသည္။

ေဆာင္းတြင္းမို႔ ညခုနစ္နာရီေလာက္အခ်ိန္သည္ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနေပၿပီ။

အေလာင္းကိုခြဲစိတ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကသည္။

ဖဲဝိုင္းက အိမ္ေရွ႕က မက်ည္းပင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာထိုးထားသည့္ မ႑ပ္ထဲသို႔ေ႐ႊ႕သြားၾကသည္။

အေလာင္းအနီးတြင္ မည္သူမၽွရွိမေန။ အေလာင္းကို အနံ႔မထြက္ ေအာင္ျပဳျပင္စီရင္ေပးမည့္ လူသုံး ေယာက္သာ ရွိေနၾကသည္။ ထိုလူသုံး ေယာက္ကလည္း လုပ္ေနက်အလုပ္မို႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လုပ္ကိုင္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။

တစ္ေယာက္က အေလာင္းမွာလႊမ္းထားေသာ အဝတ္မ်ားကို ဖယ္ရွားလိုက္သည္။ အေလာင္း၏ဗိုက္ကို ႏွိပ္ၾကည့္သည္။ အေလာင္းပါးစပ္မွ ]]ေဂ့...}}ကနဲအသံႀကီးထြက္လာသည္။ ဒါ အဆန္းမဟုတ္ေသးပါ။ ထိုသို႔ပင္ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာေအာင္းေနေသာ ေလမ်ားထြက္လၽွင္ ျမည္ေနက်အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။

တစ္ေယာက္က အေလာင္း၏ဗိုက္ကိုခြဲရန္အတြက္ အဆီတစ္မ်ိဳးကို ဗိုက္တြင္သုတ္လိမ္းလိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ အေလာင္းပါးစပ္မွ ညီးၫူသံႀကီးထြက္လာသည္။

]]ဟင္း... ဟင္း...ဟင္း.....}}

သံရွည္ဆြဲ၍ ညီးၫူလိုက္သည့္အသံႀကီးေၾကာင့္ အေလာင္းခြဲစိတ္မည့္သူမ်ား အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ အေလာင္း၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ ၾကသည္။ ထိုအခါ ကိုေအာင္ျမစ္၏အေလာင္းႀကီးသည္ မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖစ္လာကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ]]ဟီး..}}ကနဲ ညီးလိုက္သည္ကို ၾကားလိုက္ရျပန္ေလသည္။

]]ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ..}}

]]ဖုတ္.. ဖုတ္... ဖုတ္ဝင္...}}

အေလာင္းျပင္သူမ်ား စကားပင္ မဆုံးေသး။ အေလာင္းႀကီးက ဆတ္ကနဲ ငုတ္တုတ္ထထိုင္ လိုက္ေလသည္။

]]ေအာင္မယ္ေလးဗ်၊ အေလာင္းႀကီး ဖုတ္ဝင္လာၿပီ}}

ကိုေအာင္ျမစ္အေလာင္းႀကီး ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္သည္ကို ဖဲဝိုင္းမွလူမ်ားလည္း ျမင္လိုက္ၾကသည္။ အေလာင္းျပင္ သူမ်ားထံမွ ေၾကာက္လန္႔တၾကားအသံမ်ားထြက္လာကတည္းက လူအားလုံးက အေလာင္းဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကရာ အေလာင္းႀကီး႐ုတ္တရက္ထထိုင္လိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ၾကရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အသုဘအိမ္တစ္အိမ္လုံး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၾကေလသည္။

အေလာင္းျပင္သူသုံးေယာက္က ကုတင္ေပၚမွခုန္ခ်ကာ ထြက္ေျပး သည္။ ဖဲဝိုင္းမွလူမ်ားလည္း ဖဲခ်ပ္မ်ားေရာ၊ ေငြမ်ားပါ ခ်ထားကာ အိမ္ျပင္ဖက္ ထြက္ေျပးၾကေလသည္။ ကိုေအာင္ျမစ္ေဆြမ်ိဳးမ်ားလည္း ထြက္ေျပးၾက၏။

ထိုအခ်ိန္၌ ငုတ္တုတ္ႀကီးထထိုင္လိုက္ေသာအေလာင္းႀကီးက ေခါင္းကိုဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕ရင္း ၾကည့္ လိုက္ရာ.. မိန္းမမ်ားက စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကေလသည္။

+++++++++

အိမ္ထဲကို ဘယ္သူမၽွျပန္မဝင္ရဲၾကေတာ့။

ဘုန္းႀကီးကိုေျပးေလၽွာက္ၾက၍ ႐ြာဦးေက်ာင္းကဘုန္းႀကီးေရာက္ လာသည္။

ဘုန္းႀကီးက အေလာင္းစင္ရွိရာကို တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္သြား၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ကုတင္ေပၚတြင္ျပန္လွဲကာ ေဘးတေစာင္းမွိန္းေနေလသည္။

]]ဒကာႀကီး ကိုေအာင္ျမစ္}}

ဘုန္းႀကီးက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ေခါင္းကို အႏိုင္ႏိုင္ထူရဟန္ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးကို ေမာ္ၾကည့္သည္။

ဘုန္းႀကီးကိုျမင္သည့္အခါ ၾကမ္းျပင္ကိုလက္ေထာက္ၿပီး ထထိုင္ ရန္ျပင္သည္။ အားမရွိလို႔ မထႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္လဲ က်သြားသည္။

]]ေန- ေန- ဒကာႀကီး၊ မထနဲ႔၊ ဒကာႀကီးဘယ္လိုေနေသးလဲ}}

]]တပည့္ေတာ္.. တပည့္ေတာ္ ဘာျဖစ္သလဲဘုရာ့}}

ကိုေအာင္ျမစ္၏သာမန္အတိုင္း အေျပာအဆိုမ်ားေၾကာင္းလည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္ ကို ေအာင္ျမစ္ႏွင့္ေျပာဆိုေမးျမန္း ေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း.. လူမ်ား မရဲတရဲျဖင့္ အိမ္ဝင္းထဲျပန္ဝင္လာၾကကာ အကဲခတ္ၾကည့္ၾကသည္။

]]ဒကာႀကီး အျပင္းဖ်ားၿပီး သတိလစ္သြားတယ္၊ ေသၿပီဆိုၿပီး အသုဘကိစၥစီစဥ္ေနၾကတာပဲ}}

]]တပည့္ေတာ္ ေသ.. ေသၿပီလားဘုရာ့၊ မေသ.. မေသ...}}

]]မေသပါဘူးကြဲ႕၊ မေသလို႔သာ စကားေျပာႏိုင္တာေပါ့၊ ကဲ- လာၾကေဟ့၊ လာၾက၊ ကိုေအာင္ျမစ္မေသဘူးလကြဲ႕၊ သူ ေမ်ာေနတာ}}

+++++++++

သည္လိုႏွင့္.. ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ေသတြင္းမွလြတ္ကာ ေသ႐ြာ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ျဖစ္ လာသည္။ တစ္လေလာက္ အၾကာတြင္ ေရာဂါရွင္းရွင္းေပ်ာက္သြားေလသည္။ လူေကာင္းပကတိက်န္းမာစြာျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္လာ သည္။

ကိုေအာင္ျမစ္အျဖစ္သည္ ကုန္းတန္း႐ြာတြင္ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္။

ေသတြင္းထြက္ကိုေအာင္ျမစ္ကို ဘုန္းႀကီးႏွင့္တကြ လူမ်ားက ဝိုင္းေမးၾကသည္။

ေသသလို သတိလစ္ ေမ်ာေနစဥ္အတြင္း ဘယ္ေနရာကို ေရာက္သြားသလဲ။ ဘာေတြေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရ သလဲဟု...။

အားလုံးက ေသ႐ြာျပန္လူမ်ား၏အေတြ႕အႀကဳံအတိုင္း ငရဲ သို႔မဟုတ္ အသူရကာယ္ဘုံမ်ားတြင္ ကိုေအာင္ျမစ္ဝိညာဥ္ က်င္လည္က်က္စားခဲ့ရမည္ဟု ထင္ၾကသည္။ ထိုအေတြ႕အႀကဳံကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္မည္ ဟုထင္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္.. ကိုေအာင္ျမစ္က ဘာမၽွျပန္ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ေပ။

သူသတိျပန္ရလာသည့္အခ်ိန္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွႏိုးလာသလိုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတိလစ္ေနတုန္းမွာ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေၾကာင္းျပန္ေျပာျပသည္။

]]ေသခ်ိန္မတန္ ေသေန႔မေစ့ေသးလို႔ေပါ့ကြယ္၊ ကဲ- ဒကာႀကီး၊ ကံေကာင္းလို႔ ေသတြင္းထဲက ထြက္လာခဲ့ၿပီ၊ မေသပဲ ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး အသက္ကို ရွည္ေအာင္ဆက္ေပေတာ့ကြဲ႕}}

ဘုန္းႀကီးက မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။

+++++++++

ကိုေအာင္ျမစ္ မေသပဲ ေသတြင္းထဲက ထြက္လာသည့္အခါ သူ ေသၿပီအမွတ္ႏွင့္လုပ္ထားေသာ အုတ္ဂူႏွင့္အေခါင္းမ်ားမွာ သည္အတိုင္း က်န္ခဲ့ေလသည္။

သတိရရခ်င္း ကိုေအာင္ျမစ္မိန္းမ မေအးျမက အသုဘအိမ္အျဖစ္ျပင္ဆင္ထားသည္မ်ားကို အျမန္ ဖ်က္သိမ္းေစလိုက္သည္။ ႐ိုက္လက္စ အေခါင္းႀကီးကိုလည္း ေနာက္ေဖးေခ်ာင္ထဲသို႔ပို႔လိုက္ေလ၏။ အုတ္ဂူ လုပ္သည့္ပန္းရံအဖြဲ႕ကိုလည္း အဖိုးအခ ရွင္းေပးလိုက္ကာ ညတြင္းခ်င္းပင္ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။ ဒါေတြျမင္လၽွင္ ကိုေအာင္ျမစ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပဲျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ျမစ္ေနေကာင္းလာခ်ိန္တြင္ ေနာက္ေဖးမက်ည္းပင္ေအာက္မွာ ေကာက္႐ိုးမ်ားျဖင့္ ဖုံးထားေသာအေခါင္းႀကီး ကိုေတြ႕သြားေလသည္။

]]ကိုေအာင္ျမစ္၊ အဲဒါ ရွင္ေသၿပီထင္ၿပီးလုပ္ထားမိတဲ့အေခါင္း ရွင့္၊ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ရွင္ရယ္၊ ကၽြန္မ မီး႐ႈိ႕ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္}}

]]မီး႐ႈိ႕မယ္..ဟုတ္လား၊ ေအးျမႏွယ္.. ဒီေလာက္ အဖိုးႀကီးတဲ့ ကၽြန္းသားအေခါင္းႀကီး မီး႐ႈိ႕ရမွာလားဟ၊ ငါ့အတြက္လုပ္ထားတဲ့အေခါင္း၊ ငါေသေတာ့ ထပ္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဒီအတိုင္းထားမွာေပါ့၊ ဘာလို႔ မီး႐ႈိ႕မလဲ}}

]]အို.. ကိုေအာင္ျမစ္၊ နိမိတ္မရွိ၊ ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဒီက်က္သေရမရွိတဲ့ မသာ အေခါင္းႀကီးကို အိမ္မွာထားရမွာလားေတာ္၊ ရွင္လည္း မေသႏိုင္ေသးပါဘူး၊ ရွင္ အသက္ရွည္ဦးမွာပါ}}

]]ငါ အသက္ရွည္ရွည္ မရွည္ရွည္၊ ေသရမွာ ေသရမွာပဲ၊ ခုေတာင္ အစမ္းေသၿပီးၿပီပဲဟာ၊ ငါ့အတြက္ရည္႐ြယ္ၿပီး လုပ္ထားတဲ့အေခါင္းကို မီးမ႐ႈိ႕နဲ႔၊ ဒီအတိုင္းပဲထား}}

ကိုေအာင္ျမစ္က ဇြတ္တားေသာေၾကာင့္ အေခါင္းႀကီးကို မီးမ႐ႈိ႕ျဖစ္ေတာ့ေခ်။

+++++++++

အေခါင္းသာမကပါ။ သူ႕အတြက္လုပ္ထားေသာအုတ္ဂူကိုလည္း ကိုေအာင္ျမစ္က သခ်ႌဳင္း အေရာက္သြားၾကည့္ေသးသည္။ အုတ္ဂူက ႐ြာလမ္းေဘး သခ်ႌဳင္းအစပ္မွာပင္ လုပ္ထားသည္မို႔ ထင္ထင္ ရွားရွားႀကီးျမင္ေနရသည္။ အဂၤေတမ်ားပင္မေျခာက္ ေသြ႕ေသးသည့္ အုတ္ဂူအသစ္စက္စက္ႀကီး။ ေခါင္းရင္း ေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ကိုေအာင္ျမစ္ဆိုသည့္အမည္ကိုသာ ေရးထိုးထား ရေသးသည္။ အုတ္ဂူေျခရင္းဖက္နံရံ ကလည္း ပြင့္လ်က္သားအတိုင္း။

ကိုေအာင္ျမစ္က သူ႕အုတ္ဂူသူ ၾကည့္ကာ သေဘာေတြက်ေနသည္။

]]တယ္ေကာင္းတဲ့ဂူႀကီးပဲေဟ့၊ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေသခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္၊ ဒီဂူထဲမွာေနခ်င္လို႔၊ ဟား..ဟား... ငါ့မိဘမ်ားက ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပဲ}}

ကိုေအာင္ျမစ္က အုတ္ဂူႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေမးေလးကိုပြတ္ကာ ဆိုေလသည္။

ထုံးမသုတ္ရေသးေသာအုတ္ဂူကို ထုံးသုတ္သည္။

]]က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ေသရင္ အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီးသား၊ ဘာမွပူပန္စရာမလိုေတာ့ဘူး၊ အေခါင္း ေရာ အုတ္ဂူေရာ ေသခ်ာထိန္းသိမ္း ထားရမယ္ဗ်ိဳ႕}}

+++++++++

သည္လိုႏွင့္.. ကိုေအာင္ျမစ္အတြက္ျပဳလုပ္ထားေသာအုတ္ဂူမွာလည္း ကုန္းတန္း႐ြာသခ်ႌဳင္းတြင္ ဗလာ ဟင္းလင္းျဖင့္ သည္အတိုင္းရွိေနခဲ့သည္။ ကၽြန္းသားအေခါင္းႀကီးကိုလည္း ႏြားတင္းကုပ္ထဲတြင္ ထုတ္တန္း ေပၚဆင့္ထိုးၿပီး တင္ကာ သိမ္းထားလိုက္သည္။

ကိုေအာင္ျမစ္ကား ေသတြင္းကထြက္လာၿပီးေနာက္ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္မေသေတာ့ေခ်။

လူမွာလည္း ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။

ယခင္ကလို ၾကက္တိုက္ ထန္းရည္ေသာက္ျခင္း မလုပ္ေတာ့။ အိမ္ဆိုင္အလုပ္ကို ဖိဖိစီးစီးလုပ္လာ သည္။

ေသ႐ြာကျပန္လာမွ လိမၼာသိမ္ေမြ႕သြားတယ္ဆိုၿပီး မိဘမ်ားကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၾကသည္။

ၿမိဳ႕ကိုကုန္ဝယ္သြားလို႔ သခ်ႌဳင္းေဘးက ျဖတ္သြားရတိုင္း လမ္းမ ႏွင့္မနီးမေဝးက သူ႕အုတ္ဂူႀကီး သူၾကည့္ကာ ကိုေအာင္ျမစ္က သေဘာတက်က်ျဖစ္ေနသည္။ အုတ္ဂူကိုလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါထုံးသုတ္ကာ ဂူပတ္ဝန္းက်င္မွ ၿခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကိုရွင္းလင္း ကာျဖင့္ သçထားေလသည္။

သုံးႏွစ္ျပည့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေခြးအçအမတစ္ေကာင္ သူ႕အုတ္ဂူ ထဲဝင္ကာ ေခြးေလးေတြေမြးၿပီး ေနေနတာကို ကိုေအာင္ျမစ္ေတြ႕ရသည္။ ေခြးအçမ်ားမွာ ညအခါ အေလာင္းေတြကိုလာေဖာ္စားေနက် ေတာေခြးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အေခါင္းထည့္ရန္ လွပ္ခ်န္ထားေသာ အုတ္ဂူေျခရင္းဖက္ အေပါက္မွဝင္ၿပီး ေနေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုေအာင္ျမစ္က ေခြးသားအုပ္မကိုေမာင္းထုတ္ကာ အုတ္ဂူေျခရင္း အေပါက္ကို သစ္သားျပားမ်ားျဖင့္ ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သစ္အေခ်ာသားကို ညီညီညာညာစီကာ အုတ္႐ိုက္သံျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ပိတ္႐ိုက္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သည္လိုျဖင့္.. ကိုေအာင္ျမစ္၏အုတ္ဂူမွာ ကုန္းတန္း႐ြာသခ်ႌဳင္း၌ ထီးထီးႀကီးျမင္သာေအာင္ သစ္သစ္ လြင္လြင္ျဖင့္ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာျမင့္သည္ အထိ ရွိေနခဲ့ေလ၏။

႐ြာကိုလာလၽွင္ သခ်ႌဳင္းေဘးမွျဖတ္လာရရာ ကိုေအာင္ျမစ္အုတ္ဂူ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႀကီးကို ထင္ထင္ ရွားရွားလွမ္းျမင္သာေလသည္။ ႐ြာလာဧည့္သည္ မ်ားကို အုတ္ဂူအားလက္ၫႈိးထိုးျပကာ ထူးဆန္းေသာ ေသတြင္းထြက္ ကိုေအာင္ျမစ္အေၾကာင္း ေျပာျပရသည္မွာလည္း ကုန္းတန္း႐ြာအတြက္ ဧည့္ခံစရာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ ေနရေလေတာ့သည္။

ကိုေအာင္ျမစ္သည္ ေသတြင္းမွထြက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာသည္အထိ မေသႏိုင္ေသးပါ။ က်န္းက်န္းမာမာပင္ရွိေန ခဲ့ပါသည္။

+++++++++

ကိုေအာင္ျမစ္အသက္ငါးဆယ္အ႐ြယ္တြင္ ကိုေအာင္ျမစ္မိဘမ်ားလည္း ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ။ ညီမ ႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီက်ကာ အိမ္ခြဲသြားၾကၿပီ။ မိဘမ်ားမေသခင္ကတည္းက အေမြခြဲ ေပးလိုက္ရာ ကိုေအာင္ျမစ္က အိမ္ႏွင့္ဆိုင္လုပ္ငန္းကိုရလိုက္သည္။ ညီမႏွစ္ေယာက္အား လယ္ယာမ်ားကို ေဝျခမ္းေပးၿပီး သူတို႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္သူတို႔ လုပ္ကိုင္စားေန ၾကေပၿပီ။

ကိုေအာင္ျမစ္၏သားႏွစ္ေယာက္လည္း အ႐ြယ္ေရာက္ၾကၿပီ။ သားအႀကီးက အိမ္ေထာင္က်ကာ ႐ြာမွာပဲေနသည္။ သားအငယ္ကေတာ့... တပ္မေတာ္ထဲဝင္သြားကာ ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာတြင္ တာဝန္က် ေနေပသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္၏အုတ္ဂူႀကီးကား ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္ သည္အထိ သစ္သစ္လြင္လြင္ရွိေနဆဲ။ သူက ႏွစ္တိုင္း ထုံးသုတ္႐ုံမက၊ ဂူပတ္ဝန္းက်င္က ျမက္ပင္ကိုင္းပင္မ်ားကိုပါ ရွင္းလင္းထား၍ အုတ္ဂူမွာ သန္႔ျပန္႔သစ္လြင္ေနဆဲပဲရွိေသး၏။

ကိုေအာင္ျမစ္ဖခင္ကြယ္လြန္ေတာ့ ထိုအုတ္ဂူထဲမွာ သၿဂိဳဟ္ဖို႔ အႀကံေပးၾကေသးသည္။ ကိုေအာင္ျမစ္က လက္မခံ။

]]က်ဳပ္လည္း ဒီထဲဝင္ရဖို႔ သိပ္ၾကာၾကာမေစာင့္ရေတာ့ပါဘူး၊ က်ဳပ္နာမည္ ကဗၺည္းထိုးထားၿပီးသားပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္အုတ္ဂူကို က်ဳပ္အတြက္ပဲထားလိုက္ပါ}}

အုတ္ဂူသာမက ကၽြန္းသားအေခါင္းႀကီးမွာလည္း ႏြားတင္းကုပ္ ထဲတြင္ အေကာင္းအတိုင္းရွိေနပါ ေသးသည္။

+++++++++

ထိုသို႔ေသာကိုေအာင္ျမစ္။ ေသမယ့္ေသေတာ့... အသက္၅၄ႏွစ္ အ႐ြယ္၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္သြားပါ၏။

သို႔ေသာ္ . . .

+++++++++

ဦးေအာင္ျမစ္၏သားအငယ္ တပ္မေတာ္သားက သူလက္ထပ္ေတာ့မွာမို႔ အေဖနဲ႔အေမလိုက္လာပါလို႔ စာေရးေခၚသည္။

ဆိုင္အလုပ္အိမ္အလုပ္မ်ားကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံးမ်က္ႏွာလႊဲၿပီးပစ္သြားလို႔မရသည္မို႔ ဦးေအာင္ ျမစ္တစ္ေယာက္သာ လိုက္သြားသည္။ သားတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာတပ္ရွိသည့္ ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚအရပ္သို႔ လိုက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။

ဦးေအာင္ျမစ္ ခရီးထြက္သြားသည့္ရက္မွာ ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁)ရက္ေန႔ျဖစ္ေလသည္။

+++++++++

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ ေမလ(၃)ရက္ေန႔၌ တစ္ႏိုင္ငံလုံးတုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားေစေသာ သမိုင္းဝင္ နာဂစ္မုန္တိုင္း ၾကမ္းႀကီး ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း၌ တိုက္ခတ္ခဲ့ေလသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္ခရီးထြက္သြားေသာၿမိဳ႕မွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ကို အျပင္းထန္ဆုံးခံစားရသည့္အပိုင္းထဲ၌ ရွိေနသည္။

႐ြာမွက်န္ခဲ့သည့္ ဇနီးသားသမီးေျမးမ်ားႏွင့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား မွာ ဦးေအာင္ျမစ္အတြက္ ပူပန္ၾကရေလ သည္။ ခရီးစဥ္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ ဦးေအာင္ျမစ္သည္ သူ႕သားရွိရာၿမိဳ႕သို႔မေရာက္ႏိုင္ေသး။ လမ္းခရီးမွာသာ ရွိေပဦးမည္။

ကုန္းတန္း႐ြာကေလးသည္ ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာႏွင့္အဆက္ျပတ္ကာ ဘာသတင္းကိုမွ စုံစမ္းမရ ပဲရွိေနခဲ့သည္။

တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာမွ.. သားျဖစ္သူထံမွ ဖုန္းဆက္ေမးျမန္းေသာေၾကာင့္ ဦးေအာင္ျမစ္ကံၾကမၼာကို ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ဦးေအာင္ျမစ္ သူ႕သားရွိရာသို႔ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ သားက ႐ြာကလူေတြလာျဖစ္သလားလို႔ ဖုန္းဆက္ စုံစမ္းျခင္းျဖစ္သည္။

မုန္တိုင္းက်သည့္ရက္သည္ ဦးေအာင္ျမစ္ လမ္းခရီးတြင္ရွိေနရမည့္ရက္ျဖစ္ေနသည္။

ဦးေအာင္ျမစ္သတင္းကိုစုံစမ္းလို႔မရေတာ့။

ေပၚလာႏိုး လာႏိုးျဖင့္ ေစာင့္ေမၽွာ္ခဲ့ရသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လ ၾကာသြားသည္တြင္ေတာ့ လမ္းခရီး တစ္ေနရာတြင္ မုန္တိုင္းဒဏ္ျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ၿပီဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကရေပေတာ့၏။

+++++++++

အထက္အညာအရပ္တြင္... ၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ အသက္၂၈ႏွစ္အ႐ြယ္က တကယ္မေသခဲ့သည့္ ကိုေအာင္ျမစ္ သည္....

ေနာက္၂၆ႏွစ္အၾကာ၊ အသက္၅၄ႏွစ္အ႐ြယ္...

၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ေမလ(၃)ရက္ေန႔က်မွပင္....

ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း၌ နာဂစ္မုန္တိုင္းထဲပါဝင္ကာ တကယ္ ေသဆုံးခဲ့ေလ၏။

+++++++++

ကုန္းတန္း႐ြာအဝင္လမ္းမွာ သခ်ႌဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရသည္။

႐ြာအဝင္လမ္းႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ အုတ္ဂူတစ္လုံးရွိေန၏။

အုတ္ဂူထိပ္၌ ကြယ္လြန္သူအမည္ကို ကဗၺည္းထိုးထားသည္။

ကိုေအာင္ျမစ္။

ကြယ္လြန္သူ၏အမည္ေအာက္တြင္ အျခား မည္သည့္အခ်က္အလက္ကိုမၽွ ေရးထိုးမထား။ ကြယ္လြန္သူ အသက္အ႐ြယ္၊ ကြယ္လြန္သည့္ ေန႔ရက္မ်ား ေရးထိုးမထားေပ။ ကြယ္လြန္သူအမည္မွအပ ေက်ာက္ျပား ေအာက္ဖက္တစ္ျပင္လုံး ကြက္လပ္ျဖစ္ေနသည္။ အုတ္ဂူေျခရင္းနံရံကို သစ္သားျပားမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ပိတ္ထားသည္။

စင္စစ္ ထိုအုတ္ဂူသည္ လူေသအေလာင္းျမႇဳပ္ႏွံရာ အုတ္ဂူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္... ထိုအုတ္ဂူထဲ၌ ကိုေအာင္ျမစ္ ဆိုသူ၏အေလာင္း ရွိမေနပါ။

သက္ေတာ္၇၅ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ ႐ြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးက မိန္႔ေတာ္မူသည္။

]]အိန္း.... သူ႕ရဲ႕သခ်ႌဳင္းက ဒီ႐ြာမွာမဟုတ္ဘူးကိုး၊ ဘယ္သူမဆို  ေသမယ့္ေန႔ ေသမယ့္သခ်ႌဳင္းေနရာက ေမြးကတည္းက ပါလာၿပီးသားပဲ၊ ကံၾကမၼာကို ဘယ္သူမၽွျပဳျပင္လို႔မရဘူး ဒကာတို႔}}

 + + + + + + + +

                                                                        ေႏြတမာန္

                                                  

ဂမၻီရေလာကမဂၢဇင္း…. မွ