ေဆာင္း လု လင္
ရင္ခြင္ေဝးမွတ္စု
တူကိုကိုင္ထားတဲ့ကၽြန္မလက္ေတြဟာတုန္လႈပ္ေနတယ္၊
သူကေတာ့
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း သူ႕ေခါင္းကို
တူနဲ႔ထုခ်လိုက္ရမလား။
အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို
တစ္ဖက္သတ္အႏိုင္ယူၿပီး သတ္ပစ္ရမွာေတာ့ မတရားလွပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မသတ္ပစ္ ဖို႔ႀကံစည္ေနတဲ့သူက
ကၽြန္မခင္ပြန္း၊ကၽြန္မေယာက္်ားျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ကၽြန္မဟာ
တုန္လႈပ္တဲ့လက္ေတြနဲ႔ တူႀကီးကိုကိုင္ရင္း ဇေဝဇဝါနဲ႔ စိတ္ေတြေခ်ာက္ခ်ားေနမိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့
နာက်ည္းစိတ္နဲ႔ေဒါသေတြကတြန္းပို႔ လို႔ ကၽြန္မဟာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ႐ုတ္တရက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူ ကၽြန္မအေပၚမွာရက္စက္ခဲ့တာေတြမ်ားၿပီ။ ဒါကို ကၽြန္မ ဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီစိတ္ေဝဒနာေတြက႐ုန္းထြက္ဖို႔ဟာ
တစ္နည္းပဲရွိေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ လူအျဖစ္အ သက္ဆက္ရွင္မေနဖို႔ပဲ။
စိတ္နာက်ည္းဖြယ္သူ႕လုပ္ရပ္ေတြကို
ျပန္ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ ပီျပင္သြားပါၿပီ။
ကၽြန္မဟာ
တူကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္တယ္။
ေလးလံလွတဲ့တူႀကီးကို
လက္ႏွစ္ဖက္အားစိုက္မရင္းက အိပ္ေနတဲ့ သူ႕ဦးေခါင္းကို မ်က္စိစုံမွိတ္လို႔ အားရပါးရထုခ်လိုက္
ပါေတာ့တယ္။
အို..
သူ ေအာ္ေတာင္မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။
ကၽြန္မေလ..
သူ႕ေခါင္းကို တူနဲ႔အဆက္မျပတ္ထုပစ္ လိုက္တယ္။ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္၊
ဆက္ တိုက္-ဆက္တိုက္ပဲေပါ့။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူဟာ
ဘယ္လိုမွေတာင္ မတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ သူ႕ကိုယ္သူဘာျဖစ္သြားေတာင္ သိလိုက္ရဲ႕လားမသိ။
ေသြးေတြဟာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာျမင္မေကာင္းေအာင္ စီးက် ေနေတာ့တယ္။ ဦးေခါင္းခြံထဲက ဦးေႏွာက္ေတြဟာ ေဖြးကနဲထြက္
က်လာတယ္။
သုံးေလးခါေလာက္
ဆန္႔ငင္-ဆန္႔ငင္အေၾကာလိုက္ၿပီး ေနာက္မွာ ၿငိမ္သက္သြားပါေတာ့တယ္။
အို..သူေသၿပီေပါ့၊
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ေမာင္၊ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္း၊ ကၽြန္မလင္၊ ခုေတာ့ .. သူေသသြားရွာၿပီ။
ကၽြန္မ
႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုလိုက္မိတယ္။
သူေသသြားတဲ့အတြက္
ဝမ္းနည္းမိသလို၊ ဝမ္းလည္းသာ မိပါတယ္။ သူ အရင္လို တျခားမိန္းမေတြနဲ႔မ႐ႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေလ။ ကၽြန္မကိုပစ္ၿပီး တျခားမိန္းမေတြေနာက္ကိုလိုက္မသြားႏိုင္ ေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္မွန္မွန္ျပန္မလာတဲ့သူ႕ကို
စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေစာင့္ေမၽွာ္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္မႀကဳံရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္
ကၽြန္မဝမ္းသာရမွာေပါ့။