ေႏြတမာန္၏၀တၳဳတုိ- အျပန္လမ္း

ေႏြတမာန္

အျပန္လမ္း

ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္လာေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိ အရမ္းသတိရမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖ့ကို  ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏုိင္ငံကထြက္ခြာသြားတဲ့ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ

အေဖ ေသဆုံးခဲ့ပါျပီ။

အိမ္မွာ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

အဲဒီရင္ခုန္သံဟာ အေဖနဲ႔ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မယ့္အခါတုိင္း

ခံစားရတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ိဳးပါ။

အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖနဲ႔ ျပန္ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား  ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။

အေဖ့ကုိေတြ႔ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

x x x x x

ငယ္ငယ္က… ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာတတ္ခါစအခ်ိန္မွာ

အိမ္မွာ အေဖရွိမေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္

ကတည္းက ေရွ႕တန္းကုိထြက္ခြာသြားတဲ့အေဖဟာ

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂ႏွစ္နဲ႔၄လရွိခ်ိန္က်မွ

အိမ္ကုိျပန္ေရာက္လာတယ္။

အေဖ ေရွ႕တန္းကျပန္လာခ်ိန္မွာ

ကၽြန္ေတာ္ စကားစမ္းျပီး ေျပာတတ္ေနျပီတဲ့။

အေဖတုိ႔ ေရွ႕တန္းျပန္တပ္မေတာ္သားေတြဟာ

ျမိဳ႕အ၀င္ကေန တန္းစီျပီး ခ်ီတက္လာႀကတယ္။

ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြက ပန္းစည္းေတြ၊ ပန္းကုန္းေတြနဲ႔

ေရွ႕တန္းျပန္တပ္မေတာ္သားေတြကုိ ႀကိဳဆုိလုိ႔ေပါ့။

အဲဒီလုိ ႀကိဳဆုိတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုလည္း ပါတယ္။

အေဖဟာ တပ္စိတ္တစ္စိတ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ

ေသနတ္ကုိပုိက္ျပီး ခ်ီတက္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲကေန

အေဖ့ကုိလက္ညိွဳးထုိးျပျပီး ေအာ္ေျပာလုိက္တယ္တဲ့။

`ဟုိမွာ… ကုိကုိေမာင္ … ကုိကုိေမာင္…´

ကၽြန္ေတာ့္အေျပာေႀကာင့္ အားလုံးအံ့အားသင့္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း….

`လာပါဦး သားရဲ႕´လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလွမ္းေခၚတဲ့အေဖ့ဆီကုိ

ကၽြန္ေတာ္က မသြားေသးပဲ၊

အေဖ့စာႀကည့္ခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားတယ္တဲ့။

စာႀကည့္ခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ

အေဖေသာက္ေနက် ေဆးတံ ပါလာတယ္တဲ့။

`ကုိကုိေမာင္… ေရာ့..´

ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကုိ ကုိကုိေမာင္လုိ႔ နာမည္ရင္းအတုိင္းေခၚျပီး

သူေသာက္ေနက်ေဆးတံႀကီးကုိ လွမ္းေပးလုိက္ေတာ့

တစ္အိမ္သားလုံး အံ့အားသင့္ေနႀကတယ္တဲ့။

အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြေတြႀကီးႀကည့္ျပီး

ဖက္ငုိပါေရာတဲ့။

`အေဖ.. အေဖ.. ဒါ က်ဳပ္အေဖ၊

က်ဳပ္သားက က်ဳပ္အေဖ ျပန္၀င္စားတာပါလား´

အဲဒီကတည္းက… ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး(အေဖ့ရဲ႕အေဖ)

၀င္စားသူလုိ႔ ေဆြးမ်ိဳးေတြအားလုံးက မွတ္ယူခဲ့ႀကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖနာမည္က `ကုိကုိေမာင္´ျဖစ္ေပမယ့္…

အားလုံးက `ေမာင္ေမာင္´လုိ႔ ေခၚႀကတယ္ဆုိပဲ။

အေဖ့အေမ(ကၽြန္ေတာ့္အဘြား)ကလည္း သူ႔သားကုိ

`ေမာင္ေမာင္´လုိ႔ပဲ ေခၚတယ္တဲ့။

ေဆြမ်ိဳးေတြအားလုံးကလည္း `ေမာင္ေမာင္´ပဲ။

ငယ္တဲ့သူေတြကေတာ့ `ကုိေမာင္ေမာင္´လုိ႔ ေခၚတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးတစ္ေယာက္ပဲ

သူ႔သားသူ အမႊန္းတင္ျပီး ``ကုိကုိေမာင္´´လုိ႔

နာမည္အျပည့္အစုံေခၚတာတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္သက္လုံး အေဖ့ကုိ

`ကုိကုိေမာင္´လုိ႔ပဲ ေခၚခဲ့တယ္။

အေဖကလည္း အဲဒီလိုေခၚတာကုိ သေဘာက်လုိ႔

အဲဒီအတုိင္းပဲ ေခၚခုိင္းခဲ့တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဘုိးရွိစဥ္က သုံးခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြကုိလည္း

ခြဲျခားျပတတ္တယ္တဲ့။ အဘုိးရဲ႕ေနာက္ေႀကာင္းတခ်ိဳ႕ကုိလည္း

ျပန္ျပန္ေျပာတတ္တယ္တဲ့။

x x x x x

ဒါေတြက လူႀကီးေတြျပန္ေျပာျပလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတဲ့

အေႀကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွာေတာ့

အရင္ဘ၀က ကၽြန္ေတာ့္အေႀကာင္းေတြကုိ

ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ျပန္စဥ္းစားလုိ႔လည္း မရေတာ့ဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. တစ္ေဆြလုံး တစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး ဦးဘျမင့္၀င္စားသူလုိ႔

တစ္သက္လုံးပဲ မွတ္ယူထားခဲ့ႀကတယ္။

အဲဒီအေႀကာင္းေႀကာင့္ပဲလား မသိဘူး။

အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာမန္သားအဖေတြထက္

ပုိျပီးရင္းႏွီးခဲ့ႀကတယ္။ နီးစပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ခ်စ္ခင္ခဲ့ႀကတယ္။

အေဖ့အတြက္လည္း.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ဖခင္၀င္စားသူဆုိတဲ့

အသိေႀကာင့္သာမက… သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ

တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေနလုိ႔

အခ်စ္ပုိခဲ့တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔လုိ တပ္မေတာ္သားျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ္က အေဖျဖစ္ေစခ်င္သလုိ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လပ္မွဳကုိလုိလားတဲ့သူ၊

ကမၻာအႏွံ႔ ေျခဆန္႔ခ်င္တဲ့သူ။

ကၽြန္ေတာ့္လမ္းေႀကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရြးျပီး

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

x x x x x

ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာက ေလးေခါက္ျပန္ဆင္းလာျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ

အေဖ ပင္စင္ယူတယ္။ အေမလည္း ဆုံးသြားျပီ။

အေဖဟာ တစ္ဦးတည္းေသာသား ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ

ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပင္လယ္ထဲက သေဘၤာတစ္စင္း

ေပၚမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ… အေဖက

ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။

ပင္စင္စားတပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးအေဖဟာ သူ႔ေခၽြးမ၊

ေျမးမ်ားနဲ႔အတူ သူ႔ဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားကုိ

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ျဖဳန္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။

အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ စာရွည္ႀကီးေတြလည္း

မျပတ္တမ္းေရးတယ္။ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ

အေဖ့စာကုိဖတ္ရတာဟာ

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားတစ္ခုပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ သေဘၤာေပၚကဆင္းေတာ့

အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကုိေျပာတယ္။

`ငါ့သား.. ဒီတစ္ေခါက္လုိက္ျပီးရင္ မင္းသေဘၤာေပၚ

မတက္နဲ႔ေတာ့ကြာ၊ မင္းအသက္လည္း မငယ္ေတာ့ဘူး၊

ရွာသင့္သေလာက္လည္း ရွာျပီးျပီပဲ၊

အိုးမကြာ အိမ္မကြာ စီးပြားေရးေလးပဲ လုပ္ေတာ့ကြာ´

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘၤာသားဘ၀ကုိ အနားယူေတာ့ဖုိ႔

ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဟာ ငါးဆယ္နီးေနျပီ။

အေဖ့အသက္လည္း ရွစ္ဆယ္နား ကပ္ေနျပီ။

ကၽြန္ေတာ္နားသင့္ျပီ။

ကၽြန္ေတာ္နားသင့္ျပီဆုိတာက အေဖမေသခင္

အေဖနဲ႔အတူတူေနႏုိင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။

ဒီအေခါက္ဟာ.. ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕

ပင္လယ္ကူးသေဘၤာသားဘ၀ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ သေဘၤာေပၚမတက္ခင္မွာ

ကၽြန္ေတာ့္သားအႀကီးကုိ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခဲ့တယ္။

x x x x x

ဒါေပမယ့္.. သေဘၤာနားတဲ့အခ်ိန္မွာ

အေဖနဲ႔အတူတူေနမယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ

မျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သေဘၤာေပၚေရာက္ျပီး

တစ္ႏွစ္ႀကာခ်ိန္မွာပဲ.. အေဖကြယ္လြန္သြားျပီလုိ႔

သတင္းႀကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေ၀းကေန

ေႀကကြဲရုံကအပ.. ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္မလာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

အေဖ့အတြက္ အေ၀းကေနပဲ မ်က္ရည္ေ၀ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔… ကၽြန္ေတာ္တမ္းတေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့

အေဖ့စာေတြကုိလည္း မဖတ္ရေတာ့တာပါ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၀န္ခံရရင္.. အိမ္က ဇနီးနဲ႔သားသမီးေတြ

ေရးတဲ့စာေတြဟာ အေဖ့စာေတြေလာက္

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ ေႀကနပ္မွဳမေပးႏုိင္တာ အမွန္ပါပဲ။

အိမ္ကေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ စာေတြသာမက..

အမွတ္တရဓာတ္ပုံေတြကုိပါ

ပင္လယ္ျခားက ကၽြန္ေတာ့္ဆီအေရာက္ ပုိ႔ေပးေနပါတယ္။

သားႀကီးကေမြးတဲ့ ကေလးရဲ႕ဓာတ္ပုံေတြကုိလည္း

လသားအရြယ္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ပင္လယ္ထဲေရာက္ျပီး ၂ႏွစ္ႀကာခ်ိန္မွာေမြးခဲ့တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္ေျမးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ

ဓာတ္ပုံပဲ ျမင္ရပါေသးတယ္။

အခုလုိ.. ကၽြန္ေတာ္အျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာ

အေဖရွိမေနေတာ့ပါလား။ အေဖ့အစား မ်ိဳးဆက္သစ္

ေျမးေလးကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရေတာ့မွာေပါ့။

ေျမးကေလးေတာင္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ရွိေနျပီေလ။

စကားေတြ တီတီတာတာ ေျပာတတ္ေနျပီတဲ့။

ေနာက္ဆုံးရတဲ့စာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။

x x x x x

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔

ရန္ကုန္မွာလုပ္စရာရွိတဲ့ကိစၥေလးေတြ အျမန္ျဖတ္ျပီး

ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိျမိဳ႕ကုိျပန္လာခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ေခါက္အိမ္ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကုိ

အရမ္းသတိရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္

အေဖ့ကုိေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အိမ္မွာ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

အဲဒီရင္ခုန္သံဟာ အေဖနဲ႔ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မယ့္အခါတုိင္း

ခံစားရတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ိဳးပါ။

အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖနဲ႔ ျပန္ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား  ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။

အေဖ့ကုိေတြ႔ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

x x x x x

မီးရထားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႕ဘူတာရုံကုိ ဆုိက္လုိက္ပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာႀကိဳေနတဲ့မိသားစုကုိ အစုလုိက္ႀကီး

ရထားေပၚက လွမ္းျမင္လုိက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေခၽြးမေလးရင္ခြင္ထဲက ေျမးကေလးကုိလည္း

အေ၀းကေန လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္။

ရထားေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကုိ အေျပးတစ္ပုိင္း

ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတုိ႔ရွိရာကုိ

ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြဟာ ခုန္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ေတြခုန္ေနတယ္။

စကားတတ္ခါစ ကၽြန္ေတာ့္ေျမးေလးက…

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ….

`ေဟ့.. ေအာင္ေအာင္၊ ဟုိမွာ.. ေအာင္ေအာင္ရယ္´

လုိ႔မ်ား… ေျပာလုိက္ေလမလားဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနရတာပါ။

အေဖကုိယ္တုိင္မွည့္ေပးခဲ့တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ရင္းက `ေအာင္ႏုိင္´ပါ။

အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ….

``ေအာင္ေအာင္´´ လုိ႔ပဲ…

တစ္သက္လုံးေခၚခဲ့ပါတယ္။

x x x x x

               ေႏြတမာန္

ဂမၻီရေလာကမဂၢဇင္းမွ….