ေဆာင္းလုလင္၏၀တၳဳတုိ- မသာရထား

ေဆာင္းလုလင္

မသာရထား

ဒီတစ္ခါႀကဳံရတဲ့မုန္တုိင္းက ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာပဲ။

ဖုိးႏုိင္တုိ႔တံငါေတြ ေတာ္ေတာ္ထိလုိက္တယ္။

ဖုိးႏုိင္ကေတာ့ ပုိက္ေတြဆုံး၊ ေလွလည္းဆုံးနဲ႔

လူမေသတာေတာင္ ကံေကာင္း။

သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ ပုိက္ခ်ေနတဲ့ ဦးလူလွႀကီးေတာ့

ဘယ္လုိေနတယ္မသိဘူး။

မုန္တုိင္းက်ခါစမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္

ေဖးေဖးမမနဲ႔ ကူညီညာလုပ္ႀကမယ္စိတ္ကူးတာ

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုိဆုိးလာတဲ့မုန္တုိင္းဟာ ပင္လယ္တျပင္လုံး

အုံႀကြျပီး.. ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးလည္း မွဳန္မွိဳင္းသြားလုိ႔

ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။

ဖုိးႏုိင္လည္း ကုိယ့္အသက္ေဘးကုိယ္ ကာကြယ္ရင္းနဲ႔

မုန္တုိင္းထန္ထန္ႀကားမွာ ပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတယ္။

ရရာသစ္တုံးတစ္တုံးကုိ တြယ္ဖက္ျပီး ဘာမွ်မျမင္ရတဲ့

ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ေမ်ာပါခဲ့ရတယ္။

ႀကာေတာ့… လွိဳင္းအပုတ္ႀကမ္းလုိက္တာမွာ

တြယ္ထားတဲ့သစ္တုံးနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ကြဲကြာသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့လည္း.. ကမ္းစပ္ဘယ္မွာရွိမွန္း မမွန္းဆႏုိင္ပဲနဲ႔

ဆက္ျပီး လက္ပစ္ကူးခဲ့ရျပန္တာေပါ့။

x x x x x

ဒုကၡတြင္းထဲမွာ `အေမ… အေမ´နဲ႔ အေမ့ကုိဟစ္ေအာ္ေခၚရင္း

တမ္းတမိတယ္။ ဘုရားကုိသတိရေပမယ့္ နဂုိကတည္းက

ဘုရားစာတစ္ပိုဒ္ဆုံးေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမရခဲ့တာမုိ႔

မရြတ္ဆုိႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အေမကုိပဲ တမ္းတမိတယ္။

ကူးရင္းခတ္ရင္းက လက္ပန္းက်၊ ပါးစပ္ထဲ ဆားငန္ရည္ေတြ၀င္

မ်က္လုံးေတြလည္းစပ္နဲ႔ မုန္တုိင္းအႏၱရာယ္ကုိ အားခဲခံရင္း

သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အခု.. သတိရလုိ႔ ႀကည့္လုိက္ေတာ့…

သူ႔ခႏၶာကုိယ္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တစ္ေနရာမွာ

တင္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။

x x x x x

မုန္တုိင္းအရိပ္အေယာင္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။

ေကာင္းကင္တစ္ျပင္လုံးလည္း ႀကည္လင္လုိ႔။

ဖုိးႏုိင္ သဲျပင္ေပၚကေန လူးလဲထလုိက္တယ္။

သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာေတာ့ သဲေတြဟာ ေျခာက္ကပ္ျပီး ခဲေနႀကတယ္။

သူ ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ သတိလစ္ေနတာလဲ မသိဘူး။

သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ ဂဏန္းေကာင္ေသးေသးေလးေတြ တက္လုိ႔။

ဖုိးႏုိင္ထလုိက္ခ်ိန္မွာ.. ဂဏန္းေကာင္ေလးေတြဟာ

အနီးကသဲကၽြင္းေလးေတြထဲကုိ ေျပး၀င္သြားႀကတယ္။

ဖုိးႏုိင္ဟာ ထထုိင္ရင္းက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္လုိက္တယ္။

ဖုိးႏုိင္ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ သူေရာက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဟာ

သူနဲ႔မစိမ္းတဲ့ ေနရာျဖစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔ရြာနဲ႔မေ၀းတဲ့ ကမ္းနီရြာနဲ႔

မလွမ္းမကမ္းက သဲျပင္ကမ္းစပ္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတာပါ။

ဖုိးႏုိင္ဟာ ပင္လယ္ထဲငါးဖမ္းထြက္တုိင္း ဒီေနရာကေန

ျဖတ္သြားေနက်မုိ႔ ကမ္းနီရြာရဲ႕ရွဳခင္းကုိ မွတ္မိေနတယ္။

ဒီကေန တစ္ေခၚေလာက္ေလွ်ာက္လုိက္ရင္

ကမ္းနီရြာကုိေရာက္ျပီ။ ကမ္းနီရြာနဲ႔ ဖုိးႏုိင္တုိ႔ရြာ ေရျပာစမ္းက

လမ္းသာပါတယ္။ ေျမလမ္းျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးရွိတယ္။

သုံးမုိင္ေလာက္ပဲေ၀းတယ္။

ဖုိးႏုိင္ဟာ မုန္တုိင္းထဲမွာ မေသမေပ်ာက္ပဲ

ကုိယ့္ရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကုိျပန္ေရာက္လာလုိ႔ ၀မ္းသာေနတယ္။

သူ႔ကုိယ္သူ ငုံ႔ႀကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဒူးဆစ္ေလာက္

အထိရွိတဲ့ သရီးကြာတားေဘာင္းဘီရယ္၊ တီရွပ္လက္ျပတ္ရယ္ဟာ

ဒီအတုိင္းရွိေနတုန္းပဲ။ ခပ္က်ပ္က်ပ္အ၀တ္အစားေတြမုိ႔

ကၽြတ္ထြက္မသြားတာပါ။

ဖုိးႏုိင္က ဆံပင္ႀကားထဲ၀င္ေနတဲ့ သဲေတြကုိ လက္နဲ႔သပ္

ေခါင္းယမ္းခါခ်လုပ္လုိက္ျပီး ကမ္းနီရြာဖက္ကုိ

လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

x x x x x

ကမ္းနီရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့.. ရြာထိပ္ကကြမ္းယာဆုိင္ေရွ႕မွာ

ဦးဘဇံႀကီးရဲ႕ျမင္းလွည္း ရပ္ထားတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။

ဦးဘဇံႀကီးက ကြမ္းယာ၀င္၀ယ္ေနတာပါ။

ဖုိးႏုိင္ဟာ ကြမ္းယာဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက

သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ရပ္လုိက္တယ္။

ဦးဘဇံႀကီးျမင္းလွည္းက ေတာင္ဖက္ကုိ ဦးလွည့္ထားတာပါ။

ဒါဆုိရင္ ေသခ်ာျပီ။ ဦးဘဇံႀကီး ဖုိးႏုိင္တို႔ရြာ ေရျပာစမ္းကုိ

သြားမလုိ႔ပဲ။ ေတာင္ဖက္မွာ ဖုိးႏုိင္တုိ႔ ေရျပာစမ္းရြာ

တစ္ရြာပဲ ရွိတာေလ။

ဦးဘဇံႀကီးျမင္းလွည္းေပၚမွာေတာ့ လူေသအေခါင္းတစ္ခု

တင္ထားလုိ႔ပါ။ ျမင္းလွည္းက အမုိးမပါဘူး။ လူေသထည့္တဲ့

အေခါင္းႀကီးက ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလုိ႔။

ဦးဘဇံက အေခါင္းလုပ္ေရာင္းတဲ့ လက္သမားဆရာႀကီးေလ။

ျမင္းလွည္းေပၚကအေခါင္းကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္

ေသသူတစ္ေယာက္အတြက္ အသုဘခ်ဖုိ႔ မွာထားတဲ့ အေခါင္းပါ။

ဦးဘဇံဟာ ဒီလုိပဲ သူလုပ္ေပးရတဲ့အေခါင္းေတြကုိ

ကုိယ္ပုိင္ျမင္းလွည္းနဲ႔ အသုဘအိမ္အေရာက္ ပုိ႔ေပးေနက်ေလ။

ဒီအနီးအနားက ရြာေတြကလည္း လူေသရင္

ဦးဘဇံဆီမွာပဲ အေခါင္းမွာေနက်ပါ။

အခုလည္း ေရျပာစမ္းရြာက တစ္ေယာက္ေယာက္ေသလုိ႔

အေခါင္းသြားပုိ႔မလုိ႔ျဖစ္မွာေပါ့။

x x x x x

`အဘုိးႀကီး၊ ေတာ့္မသာရထားႀကီးကုိ ဆုိင္ေရွ႕မွာ တည့္တည့္

လာမရပ္ပါနဲ႔ဆုိတာ ေျပာလုိ႔မရဘူး၊ ရပ္ျပန္ျပီ´

ကြမ္းယာဆုိင္ရွင္ေကာင္မေလးက ဦးဘဇံႀကီးကုိ ရန္ေတြ႔ေနတာပါ။

ဦးဘဇံႀကီးကေတာ့ ကြမ္းေခ်းတက္ေနတဲ့ သြားမည္းမည္းႀကီးေတြ

ေပၚေအာင္ ရယ္ေနတယ္။

`ဟ- ငါ့လွည္းက မသာရထားမဟုတ္ပါဘူးဟ၊ မသာအေလာင္း

ေတြကုိ ငါ့လွည္းေပၚ မတင္ပါဘူး၊ ငါတင္လာတဲ့အေခါင္းေတြက

သစ္အေကာင္းစားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အသစ္စက္စက္အေခါင္းေတြ၊

လူေသေတြ မ၀င္ရေသးဘူး´

`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. မသာပစၥည္းဆုိ က်က္သေရတုံးတာပဲ၊  ေရာ့-ေရာ့-

ျမန္ျမန္ေမာင္းသြားပါေတာ့၊ ေနာက္လာရင္  ေတာ့္မသာရထားႀကီးကုိ

ကၽြန္မဆုိင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနာ္၊ ဒါပဲ´

ေကာင္မေလးက ဦးဘဇံအတြက္ ကြမ္းဗူးကုိလွမ္းေပးရင္းက

ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးဘဇံက စီးကရက္ထည့္တဲ့ သံဗူးအ၀ုိင္းေလးကုိ

ေဆာင္ထားျပီး ကြမ္းယာ၀ယ္ရင္ အဲဒီအထဲကုိ ယာျပီး

ထည့္ခုိင္းပါတယ္။ စားေတာ့လည္း ဗူးေလးကုိဖြင့္ဖြင့္ျပီး

တစ္ယာျပီးတစ္ယာ စားတတ္တာပါ။

ဦးဘဇံက ကြမ္းယာသည္ေကာင္မေလးေျပာတာကုိ

စိတ္မဆုိးပဲ တဟားဟားရယ္ရင္းက အေခါင္းတင္ထားတဲ့

သူ႔ျမင္းလွည္းေပၚကုိ တက္လုိက္တယ္။

ဦးဘဇံက ေပ်ာ္တတ္တဲ့လူႀကီးပါ။

x x x x x

အစကေတာ့… ဖုိးႏုိင္ဟာ ဦးဘဇံႀကီးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းျပီး

ရြာကုိလုိက္မလုိ႔ပဲ။ ကြမ္းယာသည္ေကာင္မေလး ရန္ေတြ႔တာကုိ

စိတ္မဆုိးပဲ ရယ္ေမာေနတာေတြ႕လုိက္ေတာ့

ေပ်ာ္တတ္တဲ့ဦးဘဇံႀကီးကုိ စခ်င္ေနာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။

သူရပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးဖက္ကုိ ဦးဘဇံျမင္းလွည္းလည္း

ေမာင္းထြက္လာေရာ… ဖုိးႏိုင္က သစ္ပင္တစ္ဖက္ကုိကြယ္ျပီး

ရပ္ေနလုိက္တယ္။ ျမင္းလွည္း သစ္ပင္ကုိေက်ာ္သြားမွ

ေနာက္ကေျပးလုိက္ျပီး… ျမင္းလွည္းေနာက္ျမီးကေန

လွည္းေပၚကုိ ခုန္တက္လုိက္တယ္။

x x x x x

ဖုိးႏုိင္ျမင္းလွည္းေပၚလုိက္လာတာကုိ ဦးဘဇံႀကီး မသိေသးပါဘူး။

ကြမ္းယာကုိ ပါးေစာင္မွာျမဳံရင္း ျမင္းမေလးကုိ ႀကာပြတ္နဲ႔

တရႊမ္းရႊမ္းရုိက္ျပီး ေရျပာစမ္းရြာဆီကုိ ခရီးႏွင္ေနတယ္။

ဖိုးႏုိင္လည္း လမ္းက်မွ အဘုိးႀကီးကုိ စဦးေနာက္ဦးမယ္ဆုိတဲ့

အေတြးနဲ႔ တိတ္တိတ္ကေလး လုိက္လာခဲ့တယ္။

ျမင္းလွည္းေနာက္မွာ အေခါင္းႀကီးတင္လာရလုိ႔

ေနရာလပ္က  သိပ္မရွိပါဘူး။ ဖုိးႏုိင္လည္း အေခါင္းေပၚကုိပဲ

တက္ထုိင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ေျမလမ္းေလးမွာ ေလတဟူးဟူးနဲ႔မုိ႔ သြားရတာ စိတ္ရႊင္လန္းလာတယ္။

ဦးဘဇံႀကီးကေတာ့ သူ႔ျမင္းလွည္းေနာက္မွာ ဖုိးႏုိင္ပါလာတာ မသိပဲ

ကြမ္းေလးကုိ တျမဳံျမဳံ၀ါးရင္း ႀကာပြတ္ႀကီးတယမ္းယမ္းနဲ႔

ခရီးဆက္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း လွည္းအျပင္ကုိ

ေခါင္းျပဴျပီး ကြမ္းတံေတြး ေထြးပါေသးတယ္။

x x x x x

ဖုိးႏုိင္ဟာ ေသတြင္းကလြတ္လာေပမယ့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့

မေပ်ာ္ႏုိင္ရွာဘူး။ သူ႔မွာ ေလွမရွိေတာ့ဘူး။ ပုိက္မရွိေတာ့ဘူး။

ပင္လယ္ျပင္ကုိငါးဖမ္းထြက္ဖုိ႔ ေလွနဲ႔ပုိက္ ရွာရဦးမယ္။

တံငါသည္တစ္ေယာက္အတြက္ ေလွနဲ႔ပုိက္ဟာ

မရွိမျဖစ္ပစၥည္းေတြမဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႀကံရင္ ဘာမျဖစ္စရာရွိသလဲ၊ မသကာ…

အေႀကြးတင္ရုံေပါ့။ အလုပ္ႀကိဳးစားျပီး အေႀကြးကုိ

ျမန္ျမန္ဆပ္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ရုံပါပဲ။

ဖုိးႏုိင္က ေျဖေတြးေတြးလုိက္တယ္။

ဖုိးႏုိင္အာရုံထဲမွာ အေမ့ပုံရိပ္ေပၚလာျပန္တယ္။

အေမကေတာ့.. ပင္လယ္ထဲမွာ မုန္တုိင္းက်ျပီး

သူျပန္ေရာက္မလာေသးလုိ႔ စိတ္ပူေနမွာ အမွန္ပဲ။

ဖုိးႏုိင္က အေမ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသားပါ။

အေမက မုဆုိးမ။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဆုိေတာ့

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ႀကတဲ့ သားအမိပါ။

မုန္တုိင္းႀကားမွာမေသပဲ သူျပန္ေရာက္လာတာေတြ႕ရင္

အေမ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာလုိက္မလဲ။

ဖုိးႏုိင္က ေတြးရင္း အိမ္အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာတယ္။

ေရွ႕ကုိေမွ်ာ္ႀကည့္လုိ္က္ေတာ့.. သူတုိ႔ရြာေလးနဲ႔ နီးလာျပီ။

ဦးဘဇံႀကီးက ပါးစပ္ထဲကကြမ္းေသြးေတြကုိ

လွည္းအျပင္ေရာက္ေအာင္ ေထြးထုတ္လုိက္တယ္။

ေနာက္တစ္ယာထပ္၀ါးဖုိ႔ သူ႔ကြမ္းဗူးေလးကုိ ဖြင့္တယ္။

ဦးဘဇံႀကီးကုိေနာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ျပီလုိ႔ ဖုိးႏုိင္ကေတြးလုိက္တယ္။

ရြာလည္း ေရာက္ခါနီးျပီေလ။

x x x x x

ဦးဘဇံႀကီး ကြမ္းဗူးကုိအဖြင့္မွာ ဖုိးႏုိင္က ဦးဘဇံခ်ိဳင္းေအာက္ကေန

သူ႔လက္ကုိ အသာလွ်ိဳျပီး ကြမ္းတစ္ယာကုိလွမ္းႏွိဳက္လုိက္ပါတယ္။

ကြမ္းတစ္ယာက သူ႔လက္ထဲပါလာတယ္။

ဦးဘဇံႀကီးဟာ ကြမ္းဗူးထဲကေန သူ႔မ်က္စိေအာက္မွာ

ကြမ္းတစ္ယာ ျဖတ္ကနဲေပ်ာက္သြားတာကုိ ႀကည့္ျပီး

အံ့ႀသေနတယ္။

ဦးဘဇံႀကီးဟာ ကြမ္းတစ္ယာ ပါးစပ္ထဲထည့္၀ါးရင္းက

ေရရြတ္လုိက္တယ္။

`တယ္- ေန႔ခင္းေႀကာင္ေတာင္ႀကီး ေသာင္းက်န္းေနလုိက္တာ

ဘယ္က အေကာင္ပါလိမ့္´

အဲဒီလိုေျပာျပီး.. ဦးဘဇံႀကီးက….

`ကုိင္းကြာ- ေသာင္းက်န္းဦးဟဲ့၊ နာနာဘာ၀ေကာင္´

သူကုိင္ထားတဲ့ႀကာပြတ္နဲ႔ ေနာက္ဖက္ကုိ လွမ္းရုိက္လုိက္ပါတယ္။

ဦးဘဇံႀကီးက လူ ေနာက္ကုိမလွည့္ပဲ ႀကာပြတ္ကုိပဲ

ေနာက္ျပန္ ယမ္းထည့္လုိက္တာပါ။

ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဖုိးႏုိင္ ေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။

ဦးဘဇံ ယမ္းလုိက္တဲ့ႀကာပြတ္ဟာ

ဖုိးႏုိင္ကုိယ္ေပၚကုိ တည့္တည့္က်လာတယ္။

ဒါေပမယ့္…. ဒါေပမယ့္…..

ႀကာပြတ္ဟာ ဖုိးႏုိင္ကုိယ္ထဲကုိ ၀င္ေရာက္ျဖတ္သန္း

သြားပါတယ္။ ႀကာပြတ္ဟာ ဖုိးႏုိင္ကုိယ္ထဲကုိ

ဒုိးယုိေပါက္ျဖတ္သန္းသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ…

ဖုိးႏုိင္ရဲ႕ကုိယ္ဟာ ႀကာပြတ္ျဖတ္သြားတဲ႔အရာအတုိင္း

ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္သြားပါတယ္။

ဖုိးႏုိင္ဟာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတဲ့ သူ႔ကုိယ္သူ ငုံ႔ႀကည့္ရင္း

အံ့အားသင့္ေနတယ္။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ဟာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲရက္ႀကီးနဲ႔

ေလထဲမွာ ဟစိ..ဟစိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။

ႀကည့္ေနရင္းမွာပဲ…

ႏွစ္ျခမ္းကြဲေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔

ျပန္ေစ႔ပိတ္ျပီး ဆက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဟင္… ဘာလဲ၊ ဘာလုိ႔ အဲဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ။

ငါ ဘာလုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာလဲ။

`ဦးႀကီး… ဦးႀကီး´

ဖုိးႏုိင္ဟာ သူ႔အျဖစ္ကုိေမးႀကည့္ဖုိ႔ ဦးဘဇံကုိေခၚလုိက္တယ္။

ဦးဘဇံက ဖုိးႏုိင္ေခၚသံကုိ မႀကားဘူး။

ဖုိးႏုိင္က စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ ဦးဘဇံပခုံးကုိ လွမ္းပုတ္ျပီး

ေခၚလုိက္ျပန္တယ္။

`ဦးႀကီး´

ပခုံးကုိပုတ္လုိက္တဲ့ သူ႔လက္ဟာ ဦးဘဇံပခုံးကုိ မထိပဲ

သူ႕လက္က ဦးဘဇံကုိယ္ထဲကုိ ကၽြံ၀င္သြားပါတယ္။

`ဟင္…´

x x x x x

ဖုိးႏုိင္နားလည္လုိက္ပါျပီ။

ဖုိးႏုိင္ဟာ မုန္တုိင္းထဲကေန မေသပဲလြတ္ေျမာက္လာတယ္လုိ႔

သူ႔ကုိယ္သူ ထင္ေနတယ္။

တကယ္ေတာ့… လက္ရွိ ``သူ´´ဟာ

အေကာင္အထည္ ရုပ္ျဒပ္မရွိတဲ့ ၀ိညာဥ္ပါလား….။

ဖုိးႏုိင္ဟာ သူတက္ထုိင္ေနတဲ့အေခါင္းႀကီးကုိ

ခုမွ.. ငုံ႔ႀကည့္လုိက္ပါတယ္။

အေခါင္းေဘးနံရံမွာေရးထားတဲ့စာတန္းကုိ

ေတြ႔လုိက္ရပါျပီ။

                           ေမာင္ႏိုင္

                       အသက္(၂၄)ႏွစ္

ဟာ… ငါေသသြားျပီ။ ငါေသသြားပါျပီလား။

သူ႔ကုိယ္သူ ေသျပီဆုိတာကုိ ၀မ္းပန္းတနည္း သိလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ…

ဦးဘဇံရဲ႕ျမင္းလွည္းဟာ ရြာထဲေရာက္လာျပီး …..

ရြာထိပ္နားက အေခါင္းမွာထားတဲ့အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္လုိက္ပါတယ္။

အဲဒီအိမ္ကေတာ့…. ဖုိးႏုိင္တုိ႔အိမ္ ပါပဲ။

x x x x x

ဖုိးႏုိင္ဟာျမင္းလွည္းေပၚကဆင္းလုိက္တယ္။

အိမ္ထဲကုိ အေျပးအလႊား၀င္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ေရွ႕မွာေတာ့… အေလာင္းစင္တစ္ခုျပင္ဆင္ထားျပီး…

သူ႔အေမက ငုိယုိလုိ႔။

ရြာထဲက မိန္းမတခ်ိဳ႕က သူ႔အေမကုိ ေဖးမႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့

ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

အေလာင္းစင္ေပၚကအေလာင္းကေတာ့….

သူ႔အေလာင္းပါပဲ။

အေလာင္းဟာ ပုပ္ပြျပီး ေဖာင္းကားလုိ႔

ရုပ္လုံးမေပၚေတာ့ပါဘူး။

ေရထဲမွာေသတဲ့အေလာင္းတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း

သုံးရက္အႀကာမွာ ေပၚလာလုိ႔ အိမ္ကုိျပန္သယ္လာတဲ့

ဖုိးႏုိင္ရဲ႕အေလာင္းပါပဲ။

`ေဟာ- အေခါင္းေရာက္လာျပီ´

ဦးဘဇံျမင္းလွည္းေရာက္လာတာကုိႀကည့္ျပီး

တစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္တယ္။

`အမေလး… ငါ့သားေလးနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္၊ သား.. သားေလး..

ဖုိးႏုိင္၊ အျဖစ္ဆုိးလွခ်ည္လား သားရဲ႕၊ အေမ့ကုိ

တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ျပီလား၊ အေမကုိ စြန္႔စြန္႔စားစား

ရွာေကၽြးတဲ့ သားလိမၼာေလး၊ အျဖစ္ဆုိးလွတယ္၊

အမေလး… သားရဲ႕´

ဖုိးႏုိင္အေမေဒၚလွျမိဳင္က ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ငုိလုိက္တယ္။

`အေမ.. အေမ.. သားဒီမွာပါ၊ အေမ႔ေဘးမွာ ရပ္ေနတယ္အေမ´

ဖုိးႏုိင္ကေျပာလုိက္ေပမယ့္ အေမသာမက…

ဘယ္သူမွ် ဖုိးႏုိင္ကုိ မျမင္ႀကပါဘူး။

`ကဲ- ကဲ- အေလာင္းကုိ အေခါင္းထဲထည့္ႀက၊

အေလာင္းက ျမင္မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ သရဏဂုံလည္း

တင္ျပီးေနျပီ၊ အေခါင္းထဲထည့္ျပီး တစ္ခါတည္း

သံရုိက္ျပီး ပိတ္လုိက္ႀက´

ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္က ေဆာ္ႀသလုိက္တာပါ။

`ကၽြန္မသားေလး.. ကၽြန္မသားေလးကုိ ၀ေအာင္ႀကည့္ပါရေစဦး´

`အေမ.. အေမ.. ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ေဘးမွာ..´

`မလွျမိဳင္ကုိ ၀ုိင္းထိန္းထားႀကစမ္း´

ရြာသားတခ်ိဳ႕က ဖုိးႏုိင္အေလာင္းကုိ၀ုိင္းမျပီး

အေခါင္းထဲသြင္းလုိက္ႀကပါတယ္။

အေလာင္းက ပုပ္ပြေနလုိ႔ အေခါင္းနဲ႔ ႀကပ္ျပီး

၀င္ေအာင္ မနည္းဖိထည့္လုိက္ရတယ္။

အေခါင္းထဲကုိ အေလာင္းေရာက္သြားတာနဲ႔…

ဖုိးႏုိင္အျမင္ေတြဟာ ေ၀၀ါးသြားပါတယ္။

ႀကားေနရတဲ့အသံေတြလည္း တုိးသြားပါတယ္။

`သံနဲ႔အေသရုိက္ျပီး ပိတ္လုိက္ေတာ့ေဟ့´

အေလာင္း အေခါင္းထဲေရာက္သြားတာနဲ႔

အဖုံးပ်ဥ္ျပားနဲ႔ ဖုံးလုိက္ႀကတယ္။

ဦးဘဇံကုိယ္တုိင္ အေခါင္းအဖုံးကုိ သံနဲ႔ရုိက္ေပးတယ္။

သံတစ္ခ်က္ ရုိက္သြင္းလုိက္တုိင္း….

ဖုိးႏုိင္ျမင္ေနရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ေ၀၀ါးသြားတယ္။

ေနာက္ဆုံးသံခ်က္ ရုိက္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့….

ဖုိးႏုိင္ဟာ ဘာကုိမွ် မျမင္ရ… မႀကားရေတာ့ပဲ….

ပိန္းပိတ္ေအာင္နက္ရွိဳင္းတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲကုိ

ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

x x x x x

ေဆာင္းလုလင္