ေဆာင္းလုလင္ - ၀ိညာဥ္ေခၚတဲ့ပြဲ

ေဆာင္းလုလင္

ဝိညာဥ္ေခၚတဲ့ပြဲ

ေဟာ.. သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေနၾကၿပီ။

သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ သူတို႔ေခၚမယ့္ သရဲတေစၧဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနမွန္းမသိၾကပဲနဲ႔ ေခၚၾကေတာ့ မယ္။

သူတို႔ျပင္ဆင္ေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး.. သူတို႔ တေစၧေခၚပြဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနပါတယ္။

လူ႕ဘ၀တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူတို႔လုပ္တဲ့တေစၧေခၚပြဲမွာ ပါေနက်မို႔ သူတို႔ျပင္ဆင္ေနတာ တေစၧေခၚပြဲအတြက္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါတယ္ေလ။

သည္တစ္ခါေတာ့ သူတို႔ေခၚလို႔ ေရာက္လာမယ့္တေစၧဟာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာကို သူတို႔သိပုံမရဘူး၊

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့သစ္ပင္ေပၚကေနၿပီး သူတို႔ လုပ္ေနကိုင္ေနပုံေတြကို အစအဆုံး ျမင္ေတြ႕ေနရ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့သစ္ပင္ဟာ သူတို႔ေနတဲ့အေဆာင္ေရွ႕ တည့္တည့္မွာမို႔ အကုန္လုံးကို ျမင္ေနရတာပါ။

ဒီအေဆာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ဘ၀က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္နဲ႔အတူတူေနခဲ့တဲ့ အေဆာင္ ပဲေလ။

ကၽြန္ေတာ္ေသၿပီးကတည္းက ၿပိတၱာဘ၀ေရာက္ၿပီး  အေဆာင္ေရွ႕သစ္ပင္ေပၚမွာ ေနေနရတာကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္း ေတြ မသိၾကေသးဘူး။

x x x x x x x x x

မင္းမင္းထိုက္က သူ႕အခန္းထဲက မွန္ခ်ပ္ကိုယူလာတယ္၊

မင္းမင္းထိုက္မွန္ခ်ပ္က ၁ေပx၁ေပခြဲအ႐ြယ္ဆိုေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တဲ့ေနရာမွာ သုံးလို႔ေကာင္းတယ္။ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲ လုပ္တဲ့အခါတိုင္းလည္း သူ႕မွန္ခ်ပ္ကိုပဲသုံးေနက်ပါ။

ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တယ္ဆိုတာ ဒီလိုပါ။

ဝိညာဥ္ေခၚပြဲကို လူတစ္ေယာက္တည္းလုပ္လို႔မရပါဘူး၊ အနည္းဆုံး လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔လုပ္မွရပါတယ္။

ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္ဖို႔အတြက္ အေနေတာ္ မွန္တစ္ခ်ပ္ရယ္၊ မွန္ေပၚမွာ စာေရးရင္ထင္ႏိုင္တဲ့ ေဆာ့ပင္ တစ္ေခ်ာင္းရယ္ ပဲလိုပါတယ္။

ဝိညာဥ္ေခၚေတာ့မယ္ဆိုရင္.. မွန္ကို စားပြဲအလည္တည့္တည့္မွာတင္၊ ဝိညာဥ္ေခၚမယ့္လူေတြက စားပြဲ ကိုဝိုင္းၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူအားလုံးက ေဆာ့ပင္ကို မွန္ေပၚမွာေထာင္ရက္တင္ၿပီး ကိုင္ ထားရပါတယ္။ ေဆာ့ပင္ကို လူအားလုံးလက္နဲ႔ထိေအာင္ ကိုင္ထားရတာေပါ့။

ၿပီးေတာ့..တစ္ေယာက္က ဝိညာဥ္ကို ဒီလိုအသံထြက္ၿပီးေခၚရတယ္။

`ဤအနီးတဝိုက္တြင္ အနီးဆုံးေနရာ၌ရွိေနသည့္ဝိညာဥ္ ခင္ဗ်ား၊ သင့္အား ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလိုရွိပါသျဖင့္ လာေရာက္ပါရန္ ဖိတ္ေခၚပါသည္၊ ယခုခ်က္ခ်င္း လာေရာက္ပါခင္ဗ်ား´

အဲဒီစကားကို သုံးႀကိမ္သုံးခါတိတိ လူတစ္ေယာက္ထဲက အသံထြက္ၿပီးေျပာရပါတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဝိညာဥ္ဟာေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

ဝိညာဥ္ေရာက္မေရာက္ကိုလည္း ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ဝိညာဥ္ဟာ သူေျဖတဲ့အေျဖစကားအားလုံးကို ေဆာ့ပင္ ကိုမွန္ေပၚမွာေ႐ြ႕ေစၿပီး.. စာနဲ႔ေရးျပပါတယ္။

ဥပမာ..

`ဝိညာဥ္.. သင္ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ မွန္ေပၚမွာ ၀လုံး တစ္လုံးဝိုင္းျပပါ´

အဲဒီလိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း.. ေဆာ့ပင္ကို ခပ္ဖြဖြကိုင္ထားၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြဟာ သူ႕အလိုလိုေ႐ြ႕ လ်ားသြားၿပီး မွန္ေပၚမွာ ၀လုံးပုံတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။ ဝိညာဥ္ ေရာက္ၿပီေပါ့၊ ၀လုံးပုံမဟုတ္ပဲ.. ၾကက္ေျခခတ္ေရးခိုင္းလည္း ရတယ္၊ အဂၤလိပ္လို႔ ရက္စ္-ႏိုး ေရးခိုင္းလို႔လည္းရတယ္။

ဝိညာဥ္ကေတာ့ သူေရာက္မေရာက္ကို လက္ေတြေပၚ မွာစီးၿပီး ေရးျပမွာပဲ။

အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဝိညာဥ္ကို ေခၚခဲ့ၾက ပါတယ္။

ဝိညာဥ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးၾကတယ္။

`ဒီအုပ္စုထဲက ငါးေယာက္စလုံး ဒီႏွစ္စာေမးပြဲေအာင္မလား´

အဲဒီလိုေမးလိုက္ရင္.. ေဆာ့ပင္ကိုကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ေတြဟာ အလိုလိုေ႐ြ႕လ်ားသြားၿပီး မွန္ေပၚမွာ စာ တစ္လုံးစ ႏွစ္လုံးစ ေရးၿပီးရက္သားျဖစ္ေနတတ္တယ္။

`ေအာင္မယ္´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚထားတဲ့ ဝိညာဥ္ေကာင္ရဲ႕ အေျဖ စကားပါပဲ။

`ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးသူ ခ်စ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္မလား´

ကၽြန္ေတာ္သိပ္သိခ်င္တဲ့ေမးခြန္းကို ဝိညာဥ္ကိုေမးၾကည့္ ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကသရီ-ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းခ်စ္ၿပီး သည္းသည္းမည္းမည္းလိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလ..

ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို ဝိညာဥ္က ျပန္ေျဖတယ္။

No. တဲ့။

သြားေရာ၊ အေျဖကိုအဂၤလိပ္လိုေရးျပလို႔ပါလား။ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတဲ့သရဲပဲ။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေခၚေနက် ဝိညာဥ္ဟာ အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိခဲ့ရပါ တယ္။

`မယုံဘူးကြာ၊ မယုံဘူး၊ ဒါ ငယ္ေလး ပေယာဂကြ၊ ငယ္ေလးလက္က ေဆာ့ပင္ကိုအတင္းဆုပ္ၿပီး ႏိုး-စာလုံးေပၚေအာင္ ေရးလိုက္တာ´

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္မခ်စ္ ဘူးဆိုတဲ့အေျဖထြက္လာတာနဲ႔ပဲ.. မေၾကမနပ္ ေအာ္ရင္း ငယ္ေလးကို စြပ္စြဲလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္စြပ္စြဲတာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ဖူး၊ ဝိညာဥ္ေခၚတဲ့အခါတိုင္း ငယ္ေလးအသားေတြ ဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတတ္တယ္။ ဝိညာဥ္ေျပာတဲ့အေျဖကို မွန္ေပၚမွာ ေရးတဲ့အခါတိုင္းလည္း ငယ္ေလး လက္က ေဆာ့ပင္ကိုေသခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းက ေရးသလိုမ်ိဳး ဦးေဆာင္ၿပီး ေရးလိုက္တာ သိသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ေဆာ့ပင္ကို ခပ္ဖြဖြပဲကိုင္ထားလို႔ ငယ္ေလးေရးတဲ့ အတိုင္း လက္ေတြက အလိုက္သင့္ပါသြား႐ုံေလာက္ပါ။

အဲဒီအျဖစ္ကို အားလုံးက သတိထားမိၾကတယ္။

ငယ္ေလးကိုေမးၾကည့္ေတာ့.. သူသေဘာနဲ႔သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ အလိုလိုျဖစ္သြားတာပါတဲ့၊ သူ႕အသားေတြတုန္ ေနတာလည္း သူသတိမထားမိဘူးတဲ့၊

`ဒါျဖင့္ရင္ သရဲက ဒီေကာင့္ကိုဝင္ပူးၿပီးေရးတာျဖစ္မယ္ကြ´

ဂ်င္မီက သူ႕အထင္ကိုေျပာလိုက္တယ္၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အဲဒီအေပၚမွာ အမႈမထားခဲ့ၾကပါဘူး။ ဝိညာဥ္ဟာ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ လာလာ-မလာလာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဖူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ညေနပိုင္း ပ်င္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာမရွိလို႔ အေပ်ာ္ကစား ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေဆာင္မွာေနၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္လုံး အေဆာင္တစ္ေဆာင္ထဲမွာ အတူေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးသူ-ရယ္၊ မင္းမင္းထိုက္ရယ္က မိတၳီလာ က။

ငယ္ေလးက မုံ႐ြာက။

သက္ပိုင္နဲ႔ဂ်င္မီက ေ႐ႊဘိုသားေတြ။

အားလုံးဗုဒၶဘာသာေတြၾကားထဲမွာ ဂ်င္မီတစ္ေယာက္ပဲ ဘာသာျခားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘာမွျပသနာမရွိခဲ့ပါဘူး။

x x x x x x x x x

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ရတဲ့တကၠသိုလ္က ရတနာပုံတကၠသိုလ္ပါ။ ေနေတာ့ ကၽြဲဆည္ကန္ထဲက အျပင္ အေဆာင္မွာေနတယ္။

ေက်ာင္းေရာ၊ အေဆာင္ေရာက ၿမိဳ႕အျပင္မွာဆိုေတာ့ ညပိုင္းေရာက္ရင္ အေတာ္ပ်င္းစရာ ေကာင္း ပါတယ္။

တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္စလုံးမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးစီရွိၾကလို႔ ၿမိဳ႕ထဲအထိ ဆိုင္ကယ္ ထြက္စီးၾကတယ္။

က်ဳံးတစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ က်ဳံးေဘးမွာ ညဥ့္နက္တဲ့အထိေနၿပီး ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ဘီး ေတြကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး.. စီးၾကပါတယ္။

လမ္း၃၀က ေ႐ႊခ္ိုင္ဆိုင္မွာ ဘီယာေလးဘာေလးလည္း သြားေသာက္ၾကေသးတယ္။ အျပန္လမ္း တေလၽွာက္မွာ ညဥ့္နက္ပိုင္း အသြားအလာရွင္းေနေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ဘီးေတြကို မိုးေပၚေထာင္စီးၿပီး ျပန္လာ ၾကတာေပါ့။

`ဒါေပမယ့္ အဒါဟာ အၿမဲမဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခါတရံမွပါ၊

အၿမဲကေတာ့ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ပ်င္းစရာေကာင္း ေနတတ္တာမ်ားတယ္။

ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေဆာင္ေရွ႕ခုံတန္းလ်ား ေလးေပၚမွာထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီးရင္တီးၾကတယ္။

အဲ.. တစ္ခါတေလ စိတ္႐ူးေပါက္ရင္လုပ္မိတဲ့အလုပ္ကေတာ့ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲ..က်င္းပတာပါပဲ။

ဝိညာဥ္ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပါက္ကေရေမးခြန္း ေတြေမးၾကတယ္။ ထူးဆန္းတာက မွန္တာမ်ား တယ္ဗ်။

ခ်ဲဂဏန္း၊ ႏွစ္လုံးဂဏန္းေတြေမးၾကည့္ေတာ့လည္း အနည္းဆုံး တစ္လုံးေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာမ်ားတယ္။ 

ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တဲ့အခါတိုင္း ငယ္ေလးရဲ႕ထူးျခားမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ေဆာ့ပင္ကိုကိုင္ထားတဲ့လူငါးေယာက္ရဲ႕လက္ငါးဖက္ထဲမွာ ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္က ထိထိမိမိဆုပ္ကိုင္ ထားတတ္တယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ ခပ္ဖြဖြပဲကိုင္ထားၾကတယ္။ စာေရးေတာ့လည္း ငယ္ေလးကဦးေဆာင္ ၿပီးေရးသလိုျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒါကို ေ႐ႊဘိုသားသက္ပိုင္ကေတာ့ ငယ္ေလးကိုယ္ထဲမွာ ဝိညာဥ္ဝင္စီးၿပီးေရးတာလို႔ ထင္ေၾကး ေပးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လူငယ္ေတြျဖစ္လို႔ ဝိညာဥ္တို႔ နာနာဘာ၀တို႔ သရဲတေစၧတို႔ဆိုတာ.. တကယ္ရွိ တယ္လို႔ ယုံတယ္လည္းမဟုတ္၊ မယုံဘူးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ နက္နက္နဲနဲလည္း မေတြးမိၾကဘူး။

ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တာကလည္း ယုံလို႔လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပ်င္းလို႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ငယ္ေလးကိုယ္ထဲမွာ ဝိညာဥ္တကယ္ဝင္ပူးပူး-မပူးပူး ျပသနာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငယ္ေလးကိုယ္တိုင္က ဝင္ပူး သေယာင္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး သူထင္ရာဦးေဆာင္ၿပီး ေလၽွာက္ေရးလည္း ကိစၥမရွိဘူး။

ဒီေန႔ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္မခ်စ္ဘူးဆိုတဲ့အေျဖအတြက္ ကၽြန္ေတာ္မေၾကမနပ္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ဝိညာဥ္ေကာင္ဆိုတာ တကယ္ျမင္ရတာမဟုတ္လို႔ သူ႕ကိုျပသနာ သြားရွာလို႔က မရဘူးမဟုတ္ လား။

ဒါနဲ႔ပဲ.. နဂိုကတည္းက သံသယဝင္ေနတဲ့ ငယ္ေလးကိုမဲၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္က စြပ္စြဲလိုက္တာပါ။

`ႀကံႀကံဖန္ဖန္မ်ိဳးသူရာ၊ ငါက ဘာလို႔ ဒီလိုေရးရမွာလဲ၊ ငါက ေကသရီနဲ႔မင္းနဲ႔ကို အဆင္ေျပေစခ်င္ေန တာပါကြ´

ငယ္ေလးက မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ရွင္းျပရွာတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဝိညာဥ္ကေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငယ္ေလးေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပသနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ဝိညာဥ္ကို ရာႏႈန္းျပည့္ အယုံအၾကည္ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။

ဒါေေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဝိညာဥ္ေျဖခဲ့တဲ့အေျဖ အတိုင္းပဲ.. ေကသရီဟာ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ပစ္ခဲ့တယ္။

`ေဆာရီးပဲမ်ိဳးသူ၊ ဒီကိစၥအတြက္ေတာ့ ရွင့္ကို No. ပဲ´

သူ႕ႏႈတ္က No. လို႔ေတာင္ ဝိညာဥ္ေျဖတဲ့ အတိုင္း အဂၤလိပ္လိုေျဖလိုက္ေသးသဗ်။

ထားပါေတာ့၊ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ပဲ၊

အဲ.. ဝိညာဥ္ဆိုတာ တကယ္ရွိ-မရွိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္တဲ့ဝိညာဥ္ေခၚပြဲကို ဝိညာဥ္တကယ္ေရာက္လာ-မလာဆိုတာကို သိရဖို႔အျဖစ္က သိပ္မၾကာခင္မွာ ႀကဳံလာရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဝိညာဥ္ဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း အခုအခ်ိန္မွာ.. လက္ခံလိုက္ပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္က္ိုယ္တိုင္ သရဲ တေစၧ၊ ၿပိတၱာ၊ နာနာဘာ၀ ဘ၀ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ပါ။

x x x x x x x x x

အဲဒီေန႔ကေတာ့ စေနေန႔လည္းျဖစ္လို႔ ညေနပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္လာၾကတယ္။

က်ဳံးေဘးကိုသြားၾကတယ္။

၂၆ဘီလမ္းတေလၽွာက္ က်ဳံးေဘးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဆိုင္ကယ္ေတြကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီးစီးၾက တယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ဘီးကို ေျမႀကီးနဲ႔လြတ္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္ကိုေနာက္ဖက္ဖိထိုင္ထားၿပီး စီးရတာဟာ.. တကယ္ ေတာ့ ပညာသားပါပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်။ စြန္႔စားခန္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။

ေဘးကျမင္ရတဲ့ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ အသည္းထိတ္စရာေပါ့ေလ။

ဆိုင္ကယ္စီးလို႔ နည္းနည္း၀ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္း၃၀က ေ႐ႊခိုင္ဆိုင္မွာ ဘီယာသြားေသာက္ ၾကတယ္၊ အကင္စားၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့.. ၂၆လမ္းက်ဳံးေဘးျပန္သြားၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးၾကျပန္ေရာ။ ဆိုင္ကယ္စီးတယ္ဆိုတာလည္း ႐ိုး႐ိုးစီးတာကိုေျပာ တာမဟုတ္ဖူးေနာ္။ ေရွ႕ဘီးကိုမိုးေပၚေထာင္ၿပီး စြန္႔စားစီးၾကတာ၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္ဟာ က်ဳံးေဘးလမ္းေပၚမွ ငါးေယာက္တန္းစီၿပီးေတာ့လည္း ၿပိဳင္စီးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းလည္း စီးၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ဘီးကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေမာင္းေနရင္းကေန ေနာက္ကို ႐ုတ္တရက္ေကြ႕ၿပီး လည္ထြက္ သြားေအာင္လည္း လုပ္ၾကတယ္။

သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းကေပါ့ေလ။

ဆိုင္ကယ္စီးရင္းၿငီးေငြ႕ေတာ့ ေ႐ႊခိုင္ကို တစ္ခါထပ္သြားၿပီး ေသာက္ၾကျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔က စေနေန႔ည မို႔လို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းအားတယ္ဆိုၿပီး..ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲခ်င္တိုင္းကဲေနၾကတာ။

ည၁၂နာရီေက်ာ္မွပဲ အေဆာင္ကိုျပန္ျဖစ္ၾကတယ္။

အျပန္လမ္းမွာလည္း ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ဘီးေတြကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ၿပိဳင္စီးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပန္လမ္းျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္-မႏၲေလး အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးဟာလည္း အသြားအလာရွင္းလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။

ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္း ေရွ႕နားမွာဆိုရင္ သိပ္စီးလို႔ ေကာင္းတာ။

လူေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုမူးေနၾကပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္လမ္းထိပ္ကို ေရာက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္က အားလုံးရဲ႕ေရွ႕ဆုံးကေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညာဖက္ကိုခ်ိဳးဝင္ရမယ့္လမ္းကို ေရွ႕ဘီး မိုးေပၚေထာင္ထားရက္က အရွိန္မေလၽွာ႔၊ ဂီယာ မခ်ိန္းပဲ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္တယ္။

ခပ္ႀကီးႀကီးခဲလုံးတစ္လုံးဟာ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တယ္မသိဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကိုဂ႐ုစိုက္ေန ရလို႔ လမ္းေပၚကခဲလုံးႀကီးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ေနာက္ဘီးဟာခဲလုံးႀကီးကို တည့္တည့္နင္းမိသြားပုံရပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ ဘီးႏွစ္ဘီးထဲရွိတာမို႔ လဲဖို႔ေမွာက္ဖို႔လြယ္ရတဲ့အထဲ.. ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ဘီးကို ေျမနဲ႔ကြာေအာင္ေျမႇာက္ထား တာဆိုေတာ့ ဟန္ခ်က္ဟာ ေနာက္ဘီးတစ္ခုထဲေပၚမွာပဲ ရွိေနတယ္ေလ။

ခဲလုံးကိုနင္းမိလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ဟာ ခ်ာကနဲလည္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟန္ခ်က္ပ်က္သြား တယ္။

ဆိုင္ကယ္လဲသြားတာနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ေျမႀကီးေပၚကို ကိုင္႐ိုက္လိုက္သလို က်သြားတယ္။

ေနာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ ထင္တာပဲ။ မေသခ်ာဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့.. လူအေနနဲ႔ အသိစိတ္ဓာတ္ ရွိခဲ့တာဟာ အဲဒီအခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္လို႔ပါပဲ။

x x x x x x x x x

ကၽြန္ေတာ္သတိျပန္ဝင္လာတယ္။

သတိဝင္လာတယ္ဆိုတာထက္ အသိဝင္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။

အခ်ိန္ဟာ သိပ္ၾကာလိုက္ပုံမရပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္အသိ ဝင္လာလာခ်င္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက.. ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ လဲေနတဲ့ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးမွာ ဝိုင္းေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း ေသြးေတြ႐ႊဲစိုလို႔၊ ဦးေခါင္းတစ္ခုလုံးဟာ ၾကည့္ရက္စရာမရွိေအာင္ ေသြးထဲမွာနစ္ေန တယ္။

ဟင္.. ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ပုံကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာ ျဖစ္လို႔ ျပန္ျမင္ေနရတာလဲ။

သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေဘးနားမွာ သီးျခားရွိေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ၾကဘူး။

သူတို႔ဟာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔လဲက်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလႈပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚေန ၾကတယ္။

ဂ်င္မီက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ထားတယ္၊ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေတြ ေပလူးေန တာေတြ႕ရတယ္။

စိတ္အားငယ္တတ္တဲ့ ငယ္ေလးကေတာ့ ငိုေတာင္ငို ေနပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာ ေပါက္လိုက္ပါၿပီ၊

ကၽြန္ေတာ္ေသသြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ေသသြားပါပေကာ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရထားတဲ့.. လူ႕ဘ၀၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေသာကကင္းတဲ့ လူငယ္ဘ၀ကို ႏွေမ်ာၿပီး ရင္ထဲမွာဟာသြားတယ္။

အလိုလိုရရွိထားစဥ္က တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ လူ႕ဘ၀ကို ႏွေမ်ာတသၿပီး ဝမ္းပမ္းတနည္းျဖစ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ေဘးကေနၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

မင္းမင္းထိုက္က လမ္းမေပၚထြက္ၿပီး တက္စီရွာေန တယ္။

သက္ပိုင္က အေဆာင္ကိုေျပးၿပီး အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အဘိုးႀကီးကိုႏႈိးတယ္၊ လမ္းထဲကအိမ္တခ်ိဳ႕ ကိုႏႈိးၿပီးေတာ့လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ အကူအညီေတာင္းေနတယ္။

ဂ်င္မီက အသက္မရွိေတာ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ထားလို႔။

ငယ္ေလးကေတာ့ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ၾကသားပဲ။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.. မင္းတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲလုပ္လုပ္ ငါကေတာ့ ေသသြားပါၿပီကြာ၊ ထားလိုက္ပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဘယ္သူမွမၾကားၾကပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ႐ႈိက္ႀကီးတ ငင္ငိုခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းမွာပဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို ေအးစက္တဲ့လက္ ႀကီးတစ္ဖက္က လာကိုင္တာကို ခံလိုက္ရပါတယ္။

x x x x x x x x x

ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို ေအးစက္စက္ မာခဲခဲအရာႀကီးတစ္ခု လာထိတာခံလိုက္ရလို႔.. ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..

`ေအာင္မယ္ေလးဗ်´

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လန္႔ၿပီး ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို လာကိုင္သူဟာ လူအႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕အရပ္ဟာ ၇ေပေက်ာ္ ၈ေပနီးပါး ရွိတယ္၊ ႐ုပ္ဆိုးလိုက္တာမွ တစ္ေနရာမွ ၾကည့္ရဲစရာမရွိေအာင္ ဆိုးလြန္းလွပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အသီး အသီးႀကီးေတြ၊ အဖုအဖုႀကီးေတြ ထလို႔၊ လက္တစ္ဝါးစာေလာက္ရွိတဲ့ မ်က္လုံးႀကီးေတြကလည္း ဝိုင္းၿပီး ရဲရဲေတာက္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း သားေရေတြစီးက်လို႔၊ ပါးေစာင္ႏွစ္ဖက္မွာလည္း အစြယ္ေတြ ေပါက္ေနပါတယ္။ အသားအရည္ကလည္း ဖားျပဳပ္အေရခြံလို၊ ေတာက္တဲ့အေရခြံ လို ျဗဳတ္ေတြထၿပီး မည္းနက္ လို႔ မသဒီစရာေကာင္းလြန္းလွပါ တယ္။

`မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ဘ၀တူေတြပါ၊ မင္းဟာ ခုအခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့လိုပဲ ၿပိတၱာျဖစ္သြားၿပီ´

သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္၊

`ငါလည္း အရင္က မင္းလိုသာမန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲကြာ၊ ၿပိတၱာအျဖစ္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာရလို႔ ပုံပန္းသ႑ာန္ က ခုလိုျဖစ္သြားတာပါ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ကြာ၊ လာ.. မင္း ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့၊ မင္းေနရမယ့္ေနရာကို ငါလိုက္ျပမယ္´

သူက ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကိုလႊတ္မေပးေသးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲေခၚသြားပါတယ္။

`ငါ ဒီေနရာမွာ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ရွိၿပီကြ၊ မင္းကိုငါေစာင့္ေနခဲ့တာ´

`ဘာ.. ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနတယ္´

`ေအး.. ေဟာဒီလမ္းထိပ္မွာ အစိမ္းေသေသမယ့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့ကြာ၊ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္၊ အေသဆိုးနဲ႔ အစိမ္းေသေသမယ့္လူတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့၊  ငါေစာင့္ေနခဲ့တာ၊ ဒီေန႔ မင္းေရာက္လာ ၿပီဆိုေတာ့ မင္းကိုေစာင့္တယ္ပဲထားပါေတာ့´

`အို.. ကၽြန္ေတာ္ေသေအာင္ ခင္ဗ်ားလုပ္လိုက္တာ လား´

`ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကေလးရယ္၊ ငါ့မွာ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားမရွိပါဘူး၊ မရွိလို႔သာ သရဲတေစၧဘ၀နဲ႔ အႏွစ္၃၀လုံးလုံး ဒီေနရာမွာ ေနလာရတာေပါ့ကြာ၊ ငါ့ေရွ႕က မိန္းမႀကီးကေတာ့ ငါ့ ထက္ ကံေကာင္းရွာတယ္၊ သူက ငါေရာက္လာဖို႔ ဆယ္ႏွစ္ပဲ ေစာင့္လိုက္ရတယ္တဲ့ေလ၊ တေစၧဘ၀မွာ ဆယ္ႏွစ္ပဲေနလိုက္ရၿပီး ကၽြတ္လြတ္ သြားရွာတယ္´

`ခင္ဗ်ား ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟင္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေခၚ သြားေနတာလဲ´

`မင္းတို႔ေနတဲ့အေဆာင္ေရွ႕က သစ္ပင္ကိုေလ၊ အဲဒီထေနာင္းပင္ႀကီးေပၚမွာ ငါေနတာ၊ အခု ငါ့အစား မင္းေနခဲ့ရေတာ့မယ္´

`ဘာ..´

`ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲကြာ၊ ကုသိုလ္ကံနည္းခဲ့လို႔ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿပိတၱာျဖစ္ရတာပဲ၊ ကံစီမံတဲ့ အတိုင္းေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ မင္းလည္း ေနသားက်သြားမွာပါ၊ မင္းေနရာကိုဆက္ခံမယ့္ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ ေဟာဒီလမ္းထိပ္မွာ အစိမ္းေသ မေသမခ်င္း ထေနာင္းပင္ေပၚကေန မင္းေစာင့္ေနေပေတာ့ ကိုယ့္လူေရ၊ အဲ.. ကိုယ့္တေစၧေရ..´

`ကၽြန္ေတာ္ နားရွင္းေအာင္ ေျပာျပပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွနားမလည္ႏိုင္ဘူး´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာေလၽွာက္လာရင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဆာင္ေရွ႕ကိုေရာက္လာပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ က ထေနာင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ၿပိတၱာႀကီးက ရပ္လိုက္တယ္။

အေဆာင္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥအတြက္ လူေတြအားလုံးႏိုးေနၾကၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနၾက ပါၿပီ။ လမ္းထိပ္က ကၽြန္ေတာ့္အေလာင္းကိုေတာ့ ခုေလာက္ရွိ ေဆး႐ုံႀကီးပို႔ေနေရာေပါ့။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အသက္ျပန္မရွင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိလို႔ အဲဒီအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဥေပကၡာျပဳလိုက္တယ္။

ေလာေလာဆယ္ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကၿပိတၱာႀကီး ေျပာျပမယ့္အေၾကာင္းကိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီး ဘယ္လိုဆိုတာကို ၿပိတၱာႀကီးကပဲ လမ္းၫႊန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။

`တကယ္ေတာ့ ငါဟာ မင္းတို႔အတြက္ တစိမ္းမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းတို႔နဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးသား မိတ္ေဆြပါပဲ ကေလးရယ္´

`ခင္ဗ်ားက.. ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ´

`မွန္ပါေပ့ေကာင္ေလးရယ္၊ မင္းတို႔ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တဲ့အခါတိုင္း ငါ့မွာလာၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ေမးသမၽွ ေမးခြန္းေတြ ေျဖေပးေနရတာေလ၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားလွၿပီေကာ´

`ဘာ- အဲဒါ ခင္ဗ်ားလား၊ ဒါျဖင့္ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲမွာ ဝိညာဥ္ဟာ တကယ္လာတယ္ေပါ့´

`မင္းတို႔ေခၚေတာ့ လာရတာေပါ့ကြယ္၊ မင္းတို႔က ဤပတ္ဝန္းက်င္မွ အနီးဆုံးရွိ ဝိညာဥ္ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တာမဟုတ္လား၊ ေဟာဒီလမ္းထဲမွာ သရဲဆိုလို႔ ငါတစ္ေကာင္ပဲရွိတယ္၊ ငါပဲ လာရတာေပါ့ကြ}

`အိုး..ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔လုပ္ေနတာ၊ ဝိညာဥ္ တကယ္လာတယ္-မလာတယ္ မစဥ္းစား မိဘူး၊ ဟင္.. ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖႏိုင္ေနတာကေရာ၊ ခင္ဗ်ားဟာ အရာရာကို သိႏိုင္လို႔ေပါ့ေနာ္´

`အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ငါက မင္းတို႔လက္ေတြေပၚမွာစီးၿပီး စိတ္ထဲေပၚလာရာ စာလုံးကို ေရးျပလိုက္တာပါ၊ အဲဒါေတြဟာ သူ႕အလိုလိုမွန္ေနတာပဲ၊ ငါသိလို႔ တတ္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္လာ တာေတြကြ´

`ဪ.. ဝိညာဥ္ဆိုတာ ေခၚရင္ တကယ္လာသားပဲ´

`ေအး..ဟုတ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္တဲ့အခါ မင္းကိုယ္တိုင္ သြားေပေတာ့´

`ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ္´

`ဟုတ္တယ္ေလ၊ မၾကာခင္ ငါက ဒီေနရာက ထြက္သြားရေတာ့မွာ၊ သြားစရာဝိညာဥ္ေကာင္ဆိုလို႔ ဒီနရာမွာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တာကိုး၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေခၚတဲ့အခါက် မင္းသြားၿပီး သူတို႔ေမးတာေျဖ ပါ့ကြယ္´

`ဟာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဝိညာဥ္တကယ္ဝင္တာမဟုတ္ပဲ ငယ္ေလးလုပ္ေနတာလို႔ ထင္ခဲ့တာဗ်၊ ငယ္ေလး သက္သက္ ေနာက္တာ၊ ဒါမဟုတ္ မသိစိတ္နဲ႔လုပ္ေနတာလို႔ ထင္မိတာ´

`ငယ္ေလးဆိုတာ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေကာင္ေလးမဟုတ္လား၊ မင္းတို႔ေမးခြန္းေတြေျဖတဲ့ေနရာမွာ မွင္ေခ်ာင္းေ႐ြ႕ ဖုိ႔အတြက္ ငါဟာ မင္းတို႔လက္ေတြေပၚစီးၿပီး အေတာ္အားစိုက္ရတယ္ေကာင္ေလးရဲ႕၊ ငါ့အတြက္ ေတာ္ ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္ႀကဳံတဲ့အခါက်ရင္ သိပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ငါဟာ စိတ္ဓာတ္အင္အား နည္းတဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုယ္ထဲကိုဝင္ပူးၿပီး စာကို အဲဒီသူရဲ႕အင္အားနဲ႔ ေရးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္၊ ငါ့အတြက္ သက္သာတာေပါ့၊ ငယ္ေလးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဟာ ငါအလြယ္တကူဝင္ပူးလို႔ရတဲ့အတြက္ ငါက သူ႕ကိုယ္ထဲဝင္ပူးၿပီး မင္းတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖကို ေရးျပေနတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ငယ္ေလး ဘာမွမသိပါဘူး၊ ငယ္ေလးက ငါ့ကိုယ္စားလုပ္ေပးေနရတာပါကြာ´

`ဪ.. ဒီလိုကိုး၊ ဒါျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုေရးျပတာလည္း ခင္ဗ်ားဟာ အဂၤလိပ္စာတတ္လို႔ေပါ့´

`ငါက တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ကြ၊ မေသခင္ကဆိုပါေတာ့၊ ငါဟာ ေျမလတ္ပိုင္းၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ကေန မႏၲေလးကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔လာရင္း ေဟာဒီလမ္းထိပ္မွာ ကားတိုက္ခံရလို႔ မင္းေသသလို အစိမ္းေသ ေသခဲ့ရတယ္၊ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း၃၀ကပဲ´

ၿပိတၱာအိုႀကီးက သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ ကားတိုက္ခံရလို႔ ေသၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ တေစၧဘ၀ ေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း၊ တေစၧမႀကီးတစ္ ေယာက္ေပၚလာၿပီး သူ႕ကို ထေနာင္းပင္ႀကီးေပၚမွာ သူမကိုယ္စားေနခဲ့ဖို႔ေျပာတဲ့အေၾကာင္း၊ တေစၧမႀကီးက သူမဟာ အစိမ္းေသေသၿပီး တေစၧဘ၀နဲ႔ ထေနာင္းပင္ေပၚမွာ ဆယ္ႏွစ္ေနခဲ့ေၾကာင္းေတြ၊ တေစၧအသစ္ ထပ္ေရာက္လာလို႔ ဒီေနရာကေန ကၽြတ္လြတ္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕ကိုယ္စား တေစၧအသစ္က ထေနာင္း ပင္မွာ ေနခဲ့ရမယ့္အေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ဒီအနီးအနားတဝိုက္မွာ အစိမ္းေသ ေသတဲ့လူရွိမွ လူလဲခြင့္ရွိမယ့္ အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပခဲ့တယ္တဲ့၊

`ငါဟာ ငါနဲ႔လဲမယ့္လူကိုေစာင့္ခဲ့တာ အႏွစ္၃၀ေတာင္ ၾကာခဲ့ပါၿပီကြာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ မင္းေရာက္လာလို႔ ငါ ဒီေနရာက ထြက္ခြင့္ရေတာ့မယ္၊ ကဲ-ေဟာဒါဟာ မင္းေနရမယ့္ ထေနာင္းပင္ပဲ၊ ေတာင္ဖက္က သစ္ကိုင္းႀကီးဟာ မာမာေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ အ႐ြက္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရွိလို႔ ေနလို႔ေကာင္းတယ္ကြ၊ ေတာင္ဖက္ကိုင္းမွာပဲ မင္းေန ေပါ့၊ မင္းတို႔အေဆာင္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတယ္၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို အလြမ္းေျပ ၾကည့္လို႔ရ တာေပါ့ကြာ၊ ကဲ.. ေနခဲ့ေပေတာ့ေဟ့၊ ငါေတာ့သြားၿပီ´

`ေနပါဦး၊ ေနပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ´

`ငါေနခ်င္တိုင္းလည္း ေနလို႔မရပါဘူး ေကာင္ေလးရယ္၊ ငါ့ကို စြမ္းအားတစ္ခုခုက ဆြဲေခၚေနၿပီ၊ ငါ့ေနရာမွာ မင္းအစားေရာက္ၿပီပဲ၊ ငါ ဒီေနရာမွာေနခြင့္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ေဟာ..ေျပာရင္းဆိုရင္း ငါ့ကိုဆြဲေခၚေနၿပီ၊ ငါသြားရေတာ့မယ္၊ မသြားမျဖစ္ သြားရေတာ့မယ္၊ သြားၿပီးေဟ့၊ သြားၿပီ၊ ေနရစ္ခဲ့ေပေတာ့ ေကာင္ေလးေရ..´

ၿပိတၱာႀကီးဟာ စကားေျပာရင္းက ေနာက္ကိုတျဖည္း ျဖည္းဆုတ္သြားတယ္၊ သူ႕ဟာသူ ေနာက္ျပန္လမ္းေလၽွာက္တာ မဟုတ္ပဲ တစ္စုံတစ္ခုက ဆြဲယူလိုက္သလို ေ႐ြ႕ပါသြားတာပါ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကေန အရွိန္ျမန္ျမန္နဲ႔ ေ႐ြ႕ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးသြားတာနဲ႔အမၽွ.. သူ႕သ႑ာန္ဟာလည္း တစ တစေသးငယ္မႈံဝါးၿပီး.. ေနာက္ဆုံး ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဆာင္ေရွ႕က ထေနာင္းပင္ေပၚမွာ ဝိညာဥ္နာနာဘာ၀ ဘ၀နဲ႔ အထီးက်န္ေန ထိုင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

x x x x x x x x x

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျမင္ေနရေပမယ့္ ေခၚေျပာလို႔မရ၊ ႏႈတ္ဆက္လို႔မရပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ၾကပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ပဲ ေနာင္တရသြားၾကဟန္ တူပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို စတန္႔ထြင္စီးၾကတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။

သူတို႔ဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ ရွိေနၾကတယ္။

ညေနပိုင္းမွာ အေဆာင္ေရွ႕ကခုံတန္းေလးေပၚမွာ ဂစ္တာတီးတာေလာက္ပဲ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔အေဆာင္ေရွ႕မွာ ထြက္ထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီးတာျမင္တဲ့အခါတိုင္း.. သူတို႔အနားကို သြားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းကံခ်င္းမတူေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနားကို ကၽြန္ေတာ္ ကပ္လို႔မရဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေငးေမာရင္းနဲ႔ပဲ ေၾကနပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နိမ့္က်လွတဲ့ ၿပိတၱာဘ၀ အတြက္လည္း ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲကိုလည္း မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲသာလုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ အနားကို  သြားခြင့္ရမွာပဲ၊ သူတို႔အနီးကိုလည္းကပ္ခြင့္ရမွာပဲ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားေခၚတာကိုး။ ၿပိတၱာအိုႀကီးကလည္း ဒီအတိုင္းေျပာျပသြားခဲ့တာမဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္ဖို႔လည္း ေမ့ေနပုံရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့.. သူတို႔ ဒီတစ္ခါ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္ရင္ ေရာက္လာမယ့္ဝိညာဥ္ေကာင္ဟာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတာကို သိၾကမွာမွ မဟုတ္တာ။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကုန္ဆုံးလာလိုက္တာ တစ္ႏွစ္ပတ္လည္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေသခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ၊ သရဲတေစၧဘ၀ေရာက္တာလည္း တစ္ႏွစ္ရွိၿပီေပါ့။

x x x x x x x x x

ဒီေန႔ညေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ ထေနာင္းပင္ရဲ႕ ေတာင္ဖက္ကိုင္းေပၚကေန အေဆာင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။

မင္းမင္းထိုက္ သူ႕အခန္းထဲက မွန္ကိုယူလာၿပီး သက္ပိုင္အခန္းမွာ လူစုၾကတာ၊ ေဆာ့ပင္ကို ပက္လက္ လွန္ထားတဲ့မွန္ေပၚမွာ အဖုံးဖြင့္ၿပီးတင္ထားတာေတြကို ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရပါတယ္။

သူတို႔ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နီးနီးကပ္ကပ္ျပန္ဆုံရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔နဲ႔မေဝးလွတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕က ထေနာင္းပင္ေပၚမွာ တေစၧျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ သိေအာင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အသိ ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

မၾကာပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲေဘးမွာ ဝိုင္းပတ္ၿပီးရပ္လိုက္ၾကတာ၊ ေဆာ့ပင္ကို ေလးေယာက္သားလွမ္းကိုင္လိုက္ၾကတာေတြကို ျမင္လိုက္ရၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း..

`ဤအနီးတဝိုက္တြင္ အနီးဆုံးေနရာ၌ရွိေနသည့္ဝိညာဥ္ ခင္ဗ်ား၊ သင့္အား ကၽြႏ္ုပ္တို႔အလိုရွိပါသျဖင့္ လာေရာက္ပါရန္ ဖိတ္ေခၚပါသည္၊ ယခုခ်က္ခ်င္း လာေရာက္ပါခင္ဗ်ား´

..ဆိုတဲ့ မင္းမင္းထိုက္ရဲ႕အသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲကို ပီပီသသျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ဝင္လာတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ သူတို႔ ဖိတ္ေခၚတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးသူ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္မွန္းမသိပဲနဲ႔ ဖိတ္ေခၚေနၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဝိညာဥ္ခႏၶာဟာ ေပါ့ပါးစြာပဲလြင့္ပ်ံ႕ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေက်ာ္လြန္ကာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြ စုစည္းေနတဲ့ ေနရာကို လၽွင္ျမန္စြာေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။

သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လိုလားစြာဖိတ္ေခၚလိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြယ္တကူပဲ လူအုပ္စုနားကို ကပ္သြား ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆာ့ပင္ကိုစုကိုင္ထားတဲ့ သူတို႔လက္ ေလးဖက္ဆုံရာေနရာကို ဝင္စီးလိုက္တယ္။

`ဝိညာဥ္.. သင္ေရာက္ေနၿပီဆိုရင္ မွန္ေပၚမွာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု ခတ္ျပပါ´

ကၽြန္ေတာ္က လက္ေလးဖက္စလုံးထဲကို အားစိုက္ဝင္ပူးၿပီး ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ေရးျပ လိုက္တယ္။

ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတာပါကလား။

`ဝိညာဥ္.. ကၽြန္ေတာ္ေမာင္သက္ပိုင္ရဲ႕မိခင္ဟာ လက္ရွိခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာက သက္သာမလား၊ ဒီေတာင္က ေက်ာ္ႏိုင္မလား၊ ေျဖေပးပါဗ်ာ}

သက္ပိုင္က ေမးလိုက္တယ္။ ဪ..ေ႐ႊဘိုက သက္ပိုင္မိခင္ႀကီးဟာ နာမက်န္းျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။

သူ႕အေမးကို ေျဖဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အာ႐ုံျပဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္ပိုင္အေမကို အေလာင္းစင္ ေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔ ႀကီး ျပင္ဆင္ထားပုံကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ သူတို႔လက္ေတြကိုစီးၿပီး စာလုံးတခ်ိဳ႕ျဖစ္ေအာင္ ေရးျပလိုက္ ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းေ႐ြ႕သြားၿပီး မွန္ေပၚမွာ စာတမ္းတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။

သင့္  မိ  ခင္  ကြယ္ လြန္ မည္  

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီစာတမ္းေပၚလာေအာင္ ႀကိဳးစား လိုက္ရလို႔ ပင္ပန္းေမာဟိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

`ဟာ..´

စာတမ္းကိုၾကည့္ၿပီး သက္ပိုင္ဟာ ငိုပါေလေရာ၊

ခြင့္လႊတ္ပါသူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါလည္းစိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ငါ့အာ႐ုံထဲမွာ ေပၚလာတဲ့အတိုင္း ေျဖလိုက္ တာပါ။

`ေဟ့ေကာင္ သက္ပိုင္၊ ဒါေတြဟာ မွန္ခ်င္မွမွန္မွာပါကြာ၊ ငါတို႔က အေပ်ာ္သေဘာေမးတာပဲကြ´

ဂ်င္မီက သက္ပိုင္ကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

`ဟုတ္သားပဲကြ၊ ေတာ္ၿပီကြာ၊ ဒီလိုစိတ္မေကာင္းစရာ ေမးခြန္းမ်ိဳး မေမးၾကစို႔နဲ႔´

မင္းမင္းထိုက္ကလည္း ဝင္ၿပီးေျဖာင့္ျဖလိုက္တယ္။

`ငါတို႔ ခ်ဲဂဏန္းေမးၾကေအာင္´

မင္းမင္းထိုက္က သက္ပိုင္အာ႐ုံကို လႊဲလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ေမးခြန္းကိုေမးလိုက္တယ္။

`သန္ဖက္ခါထြက္မယ့္ ခ်ဲဂဏန္းနံပါတ္ကို အတိက်ဆုံး ေျဖေပးပါဝိညာဥ္ခင္ဗ်ား´

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မင္းမင္းထိုက္ေမးတဲ့ ဂဏန္းနံပါတ္ကို အာ႐ုံျပဳၾကည့္ရျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲမွာ ထင္ျမင္လာတဲ့ ဂဏန္းတြဲတစ္ခုကို မွန္ေပၚမွာေပၚလြင္ေအာင္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာပဲ ေရးျပရျပန္တယ္။

`ဟာ.. ငါတြက္ထားတဲ့နံပါတ္နဲ႔ ကိုက္တယ္ကြ´

ဂ်င္မီက ေအာ္လိုက္တယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။

ဒီပြဲမွာ ဘာစကားမွဝင္မေျပာပဲ ၿငိမ္သက္ေနသူကေတာ့ ငယ္ေလးပဲ။ ငယ္ေလးရဲ႕စိတ္အာ႐ုံေတြဟာ လြင့္ပါးေနသလိုမ်ိဳး ေငးေမာေတြေဝေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္လူ႕ဘ၀တုန္းက ေဆာ့ပင္ကို ငယ္ေလးပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ကိုင္ၿပီး ဦးေဆာင္ေရးခဲ့ တာကို ေတြးလိုက္မိတယ္။ ၿပိတၱာႀကီးက ငယ္ေလးကိုယ္ထဲကို ဝင္ပူးၿပီး စာေရးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တာ ကိုလည္း သတိရလိုက္တယ္။

သူတို႔ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရတာ အေတာ္အင္အားစိုက္ထုတ္ရလို႔ သိပ္ၿပီးပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပါတယ္။ အေျဖကို အာ႐ုံစိုက္ရတာက မပင္ပန္းဘူး၊ မွန္ေပၚမွာ စာလုံးေပၚေအာင္ေရးရတာက သိပ္ပင္ပန္းလွတယ္။

သူတို႔ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုမေမးခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ေလးကိုယ္ထဲကို ရလိုရျငား ဝင္ပူး ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။

ငယ္ေလးဟာ တစ္ခ်က္သန္းေဝလိုက္ရင္းက ယိုင္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာ သူ႕ကိုယ္ထဲ ကို ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ဝင္ပူးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

ငယ္ေလး႐ုတ္တရက္ အမူအရာပ်က္သြားတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ပူး တာကိုသိဖို႔ေတာ့ ေဝးၿပီေပါ့။

ၿပိတၱာႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ငယ္ေလးဟာ ဝင္ပူးရ သိပ္လြယ္တာပဲ။

`ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ သဇင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေပါင္းၾကရမလား၊ ေျဖေပးပါ´

ဂ်င္မီက ေမးလိုက္တာပါ။ ဪ.. ဂ်င္မီ့မွာ ခ်စ္သူ ေတြဘာေတြေတာင္ ရေနၿပီပဲ။

ကၽြန္ေတာ္အာ႐ုံယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်င္မီနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

ေပါ င္ း ရ မ ယ္

အေျဖစာလုံးဟာ လၽွင္ျမန္စြာပဲ မွန္ေပၚမွာထင္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေလးကိုယ္ထဲ ဝင္ပူးၿပီး ငယ္ေလးရဲ႕ လူသားလက္ကို ငွားၿပီးေရးလိုက္တာျဖစ္လို႔ စာလုံးဟာ အလြယ္တကူေရးၿပီးသားျဖစ္သြားတာေလ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္အင္အားမစိုက္ထုတ္ရေတာ့ပဲ ပင္ပန္းသက္သာသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးမယ့္အေျဖကို ငယ္ေလးက ကူေရးေပးလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။

အားလုံးရဲ႕အၾကည့္ဟာ ငယ္ေလးအေပၚမွာ ၿပဳံက်လာတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ငယ္ေလး၊ မင္းေရးလိုက္တာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္´

ဂ်င္မီက သံသယနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဝင္ခဲ့ဘူးတဲ့သံသယမ်ိဳးပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေလးကိုယ္ထဲဝင္ပူးၿပီး အေျဖေရးျပတဲ့အခါမွာ ေဆာ့ပင္ကိုေသေသခ်ာခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေရးျပလိုက္မိတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ငယ္ေလးအေပၚမွာ သံသယ ျဖစ္စရာျဖစ္သြားတာေပါ့။

`ေဟ့ေကာင္ငယ္ေလး၊ ေမးေနတာ ေျဖေလကြာ၊ မင္းလက္က ေဆာ့ပင္ကိုေသခ်ာဆုပ္ၿပီး ေရးခ် လိုက္တာ အသိသာႀကီးကြ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား´

အသိစိတ္ဓာတ္ကင္းလြတ္ေနတဲ့ ငယ္ေလးဟာ ဘာဆို ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔အျမင္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ေၾကာင္ေတာင္ျပန္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ငယ္ေလးကိုသာျမင္ေနရမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ ငယ္ေလးကိုယ္ထဲဝင္ပူးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕ရတုံး ေလး အားပါးတရ ၾကည့္ေနမိတာပါ။

သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္.. မင္းတို႔ေခၚထားတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္အရပ္ကလဲဆိုတာေလးမ်ား ေမးလိုက္ပါေတာ့လားကြာ၊ မင္းတို႔ေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးသူျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖခ်င္ လြန္းလို႔ပါကြာ။

မင္းတို႔ေခၚထားတဲ့ ဝိညာဥ္ေကာင္အေၾကာင္းကိုေရာ၊ မင္းတို႔ စိတ္မဝင္စားၾကဘူးလားဟင္။ မသိခ်င္ ၾကဘူးလား။

တကယ္ေတာ့.. ဝိညာဥ္ေခၚပြဲလုပ္ၾကတဲ့သူတိုင္းဟာ ေရာက္လာတဲ့ဝိညာဥ္ကို ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းပဲေမးၾကတာမ်ားပါတယ္။ သူတို႔ေမးတဲ့ဝိညာဥ္ေကာင္ဟာ ဘယ္ကလာတာလဲ၊ လူ႕ဘ၀တုန္းက ဘယ္သူ လဲဆိုတာကို ေမးဖို႔သတိမရၾကဘူး။ ေမးတဲ့ထုံးစံမရွိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ေရွ႕ေရာက္ေနတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစ ခ်င္ေနမိတယ္။

အခုေရာက္ေနတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးလိုက္ၾကပါေတာ့၊ ေမးလိုက္ၾကပါေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တို႔ရယ္..

ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို သူတို႔သိေအာင္ ေျပာျပခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္၊ မျဖစ္မေနကို ေျပာျပခ်င္လာမိတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုမလာခင္မွာ စာတမ္းတစ္ခုကို လၽွင္ျမန္စြာေရးျပလိုက္မိပါေတာ့တယ္၊

ငါ ဟာ မ်ိဳး သူ

မွန္ေပၚမွာေပၚလာတဲ့စာလုံးဟာ ငယ္ေလးလက္ကို အသုံးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္တာပါ။

`ဟင္….´

`ဟာ…´

မင္းမင္းထိုက္၊ ဂ်င္မီနဲ႔ သက္ပိုင္တို႔ဟာ စာတမ္းကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တဩနဲ႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႔လက္ေတြဟာလည္း ေဆာ့ပင္ကိုကိုင္ထားရာက လႊတ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ဝိညာဥ္ေခၚပြဲ စည္းကမ္း အရဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ကိုလႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ပြဲပ်က္သြားပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ေလးကိုယ္ထဲ ဝင္ပူးၿပီးေရာက္ရွိေနတာမို႔ .. ကၽြန္ေတာ့္ဝိညာဥ္ဟာ သူတို႔နားက မခြာပဲ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္။

`ငယ္ေလးရာ၊ မင္း ဒီလိုမ်ိဳး မေနာက္ပါနဲ႔ကြာ´

`ေအးေလကြာ၊ ေသတဲ့လူနာမည္ကိုေတာ့ ယူသုံးၿပီး မေနာက္သင့္ဘူးေဟ့ေကာင္´

ဪ..သူတို႔ မယုံၾကေသးပါလား။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ေဘးေရာက္ေနတာကို သူတို႔ မယုံၾကဘူး။

`တကယ္ပါ၊ ငါဟာ မ်ိဳးသူပါကြ´

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲထြက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။

ထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အံ့အားသင့္သြားရပါေတာ့တယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသံျဖစ္ေနလို႔ပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ဘ၀တုန္းကရွိခဲ့တဲ့ အသံအတိုင္း တေသြမတိမ္းထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မၾကားရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ျပန္ၾကားလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

သူတို႔သုံးေယာက္ဟာ တြန္႔ကနဲေနာက္ကိုဆုတ္သြားၾကတယ္။

`အသံ၊ အသံက မ်ိဳးသူအသံအတိုင္းပဲ´

မင္းမင္းထိုက္က ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။

`ငယ္ေလး၊ မင္းမေနာက္နဲ႔ကြာ´

ဂ်င္မီ့အသံက တုန္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးသူ သူတို႔အနားေရာက္ လာတာကို သူတို႔ ဝမ္းသာသင့္တယ္မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်ိဳးသူအမွန္စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ယုံေအာင္ျပဖို႔လိုတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းတိုးလိုက္တယ္။

သူတို႔သုံးေယာက္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ေနာက္တစ္ လွမ္းဆုတ္လိုက္ၾကတယ္။

`ငါ မ်ိဳးသူဆိုတာ မင္းတို႔မယုံၾကဘူးေပါ့၊ ေအးေလ.. မင္းတို႔ယုံေအာင္ ျပရတာေပါ့´

ဒီတစ္ခါထြက္လာတဲ့အသံကလည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသူရဲ႕ မူရင္းအသံပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကိုေကြ႕ပတ္ၿပီး အခန္းတခါးေပါက္ကိုေလၽွာက္သြားလိုက္တယ္။

တခါးေပါင္မွာ သံနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ့ သက္ပိုင္ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ ေသာ့ကိုျဖဳတ္ယူလိုက္တယ္။

`ဟာ..´

`မလုပ္နဲ႔၊ မလုပ္နဲ႔´

`ေဟ့ေကာင္ ငယ္ေလး၊ သတိထားပါကြာ´

ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုကိုင္ရင္း.. အေဆာင္ေရွ႕ကို ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းမွာ သက္ပိုင္ဟာ ျပတင္းေပါက္ကခုန္ဆင္းၿပီး ထြက္လိုက္တယ္။ အိမ္ေပၚထပ္ကို လွမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ သက္ပိုင္အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။

 `အန္ကယ္ႀကီး၊ အန္ကယ္ႀကီး၊ ပရိတ္ေရပုလင္းယူခဲ့ပါ၊ ပရိတ္ေရပုလင္း အျမန္ယူခဲ့ပါ´

ပရိတ္ေရဆိုတဲ့အသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿခံဝင္းထဲကေန အျပင္ကိုအျမန္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္တဲ့ တြန္းအားတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပရိတ္ေရကို ေၾကာက္လန္႔စိတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို `မ်ိဳးသူ´ဆိုတာ လက္မခံတဲ့အတြက္ မခံခ်င္စိတ္မ်ားနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ သက္ပိုင္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို တက္ခြလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်ိဳးသူျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပရမယ္။ သူ တို႔အထဲမွာ ဆိုင္ကယ္အစီးအကၽြမ္းက်င္ဆုံး မ်ိဳးသူဆိုတာသိသြားေအာင္ လက္ေတြ႕သက္ေသျပရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္က သက္ပိုင္ရဲ႕ ယာမဟာ ဒီတီဆိုင္ကယ္ႀကီးကို စက္ႏႈိးလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမာင္း ထြက္လိုက္တယ္။

ကဲ- ယုံၾကၿပီမဟုတ္လား။ ငါဟာ မ်ိဳးသူဆိုတာ မင္းတို႔ ယုံၾကၿပီမဟုတ္လား။ မင္းတို႔ယုံေအာင္ ထပ္ၿပီးသက္ေသျပရ ေသးတာေပါ့ကြာ၊

ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ေနာက္ဖက္ကို အားစိုက္ဖိလိုက္ၿပီး ေရွ႕ဘီးကို မိုးေပၚေထာင္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသူ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေမာင္းနည္းပါ။ ငယ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္ကို စတန္႔ထြင္မစီးႏိုင္ဘူး၊ ရဲလည္းမရဲဘူး။ ခုေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ်ိဳးသူဆို တာ သူတို႔ယုံေလာက္ေရာေပါ့၊

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အငွားခႏၶာေမၽွာင္ထားရတဲ့ ငယ္ေလးရဲ႕စိတ္အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး၊ သတိလည္းမထားမိဘူး။

အေဆာင္ေရွ႕မွာေတာ့ အသံေတြ မ်ိဳးစုံေအာင္ ေအာ္ ျမည္ဆူညံရင္း က်န္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ေလးခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဝင္ပူးရင္းက ဒီတီဆိုင္ကယ္ႀကီးကို ေရွ႕ဘီးမိုးေပၚေထာင္ကာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါတယ္။

အေဆာင္ရွိတဲ့လမ္းသြယ္အတိုင္း.. အေရွ႕ဖက္ကို ဦးတည္လို႔၊ ရန္ကုန္-မႏၲေလးလမ္းမႀကီးဖက္ကို ေရွ႕႐ွဳလို႔ေပါ့။

ဒီ့ေနာက္ေတာ့- ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အသိဉာဏ္နဲ႔ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္စီးလာတဲ့ဆိုင္ကယ္ လည္ထြက္သြားတာ..၊ ဆိုင္ကယ္ဟာ အရွိန္ျပင္းစြာနဲ႔ ေျမေပၚကို ကိုင္႐ိုက္လိုက္သလို လဲက်သြားတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အသက္စြန္႔ခဲ့ရစဥ္ကအတိုင္းပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဝိညာဥ္ကေတာ့ ငယ္ေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေပါ့ပါးစြာထြက္ခြာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

ျမင္ကြင္းအားလုံးကိုလည္း အေပၚစီးကေန အလုံးစုံျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။

အေဆာင္ဖက္ကေန ေျပးထြက္လာၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္။

အရွိန္နဲ႔လဲက်သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူ ပါသြားတဲ့ ငယ္ေလး။

ငယ္ေလးဘာျဖစ္သြားသလဲ။

ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ငယ္ေလးဟာ လမ္းမေပၚမွာပက္လက္လန္လဲၿပီး ေခါင္းကေသြးေတြဟာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ထြက္ေနတယ္။ မ်က္လုံးဟာ ေၾကာင္ေတာင္ပြင့္ေနတယ္။

အို.. ငယ္ေလးဟာ သူ႕စိတ္ဆႏၵမပါပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ပေယာဂေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရပါၿပီေကာ။

ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတုံးမွာပဲ.. ငယ္ေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲက ငယ္ေလးရဲ႕ပုံရိပ္ ေနာက္တစ္ခုဟာ ႐ုန္းႂကြၿပီး ထြက္လာတယ္။ ဒါဟာ ငယ္ေလးရဲ႕ဝိညာဥ္ပါ။

အလို..ကၽြန္ေတာ့္ပေယာဂေၾကာင့္ ငယ္ေလးေသသြားပါၿပီေကာ။

ငယ္ေလးရဲ႕ဝိညာဥ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဝိညာဥ္ကိုျမင္လိုက္ရၿပီး အားရဝမ္းသာလွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

`ဟာ.. မ်ိဳးသူ၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းကိုေတြ႕ရတာဝမ္းသာလိုက္တာကြာ´

ငယ္ေလးဟာ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို သိေသးပုံမရဘူး။

`ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါသူငယ္ခ်င္း၊ ငါတမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ရည္႐ြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါကြာ´

`ဘာလဲမ်ိဳးသူ၊ ငါက ဘာကိုခြင့္လႊတ္ရမွာလဲ´

`ဪ.. မင္းနားမလည္ေသးပဲကိုး၊ ဟိုမွာၾကည့္လိုက္ပါဦးငယ္ေလး၊ တကယ့္အျဖစ္ကို မင္းၾကည့္ လိုက္ပါဦး´

ကၽြန္ေတာ္က လက္ၫႈိးထိုးျပမွ သူဟာ သူ႕ရဲ႕မူရင္း သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးရွိရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တုံးကလိုပဲ သက္ပိုင္ဟာ ငယ္ေလးအေလာင္းကိုေပြ႕ပိုက္ထားပါတယ္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေသြးေတြေပလူးလို႔ေပါ့။ မင္းမင္းထိုက္က ငယ္ေလးကိုယ္ကိုစမ္းသပ္ၾကည့္ရင္း အသက္မရွိေတာ့မွန္း သိလိုက္ ေတာ့ ေအာ္ငိုလိုက္တယ္။ ဂ်င္မီက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။

`အဲဒါ ငါ့အမွားပါ၊ ငါ မင္းကိုယ္ထဲဝင္ၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာ´

ငယ္ေလးဟာ ခုမွ သေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။

`ဟင္.. ဒါျဖင့္ ငါေသၿပီေပါ့၊ အို.. ဟုတ္သားပဲ၊ မင္းဟာ မႏွစ္ကတည္းက ေသၿပီးသားပဲမ်ိဳးသူ၊ မင္းကို ငါျမင္ေနရတယ္၊ ငါ..ငါလည္း ေသၿပီေပါ့ေနာ္၊ ဟာကြာ..´

`ခြင့္လႊတ္ပါကြာ၊ ဒါေတြဟာ ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ငါတမင္လုပ္တာမဟုတ္´

`ထားလိုက္ပါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ တစ္ခုေတာ့ ေတာ္ပါေသး တယ္၊ ငါေသေပမယ့္ မင္းက အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလို႔၊ မင္းနဲ႔အေဖာ္လုပ္လို႔ရေနလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ´

`အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မင္းေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ငါသြားရေတာ့မွာ သူငယ္ခ်င္း´

`ဘာ..´

`လာ.. ငယ္ေလး၊ မင္းေနရမယ့္ေနရာကို ငါလိုက္ျပမယ္´

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး ထေနာင္းပင္ႀကီးရွိရာကို ေခၚလာလိုက္တယ္။

ရွင္းျပစရာရွိတာကိုလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ရွင္းျပလိုက္တယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေနရာကေန ထြက္ခြာရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနလို႔ပါ။ မျမင္ရတဲ့ အင္အားတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာကေန ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲေခၚေနၿပီ။

ထေနာင္းပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္ေတာ့..

`ဒါ- ငါေနတဲ့ထေနာင္းပင္ႀကီးပဲငယ္ေလး၊ မင္းေရာက္လာလို႔ ငါသြားရေတာ့မယ္´

ကၽြန္ေတာ္က ဒီနားတဝိုက္မွာ ဝိညာဥ္တစ္ေကာင္သာ ေနခြင့္ရေၾကာင္းနဲ႔ ဝိညာဥ္အသစ္ေရာက္လာရင္ အေဟာင္းက ေနရာဖယ္ေပးရေၾကာင္းကို.. ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပိတၱာႀကီး ရွင္းျပခဲ့သလိုမ်ိဳး ရွင္းျပလိုက္တယ္။

`ဒါေပမယ့္ ငါဒီေနရာက ကၽြတ္ခ်င္လို႔ မင္းကို ေသေအာင္လုပ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ယုံပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္..၊ အျဖစ္က မေမၽွာ္လင့္ပဲျဖစ္သြားရတာပါ´

`အဲဒါ ငါယုံတယ္၊ မင္းကို အျပစ္မတင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းမသြားပါနဲ႔မ်ိဳးသူရာ၊ ငါနဲ႔အတူတူေနပါကြာ´

`မျဖစ္ဘူးကြ၊ ငါမသြားခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္ဘူး၊ သြားကို သြားရေတာ့မယ္၊ ငါ့ကို တစ္စုံတစ္ခုက ဆြဲေခၚေနၿပီ၊ ေနခ်င္ေပမယ့္ ေနလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ေဟာ.. ေျပာရင္းဆိုရင္း ငါ့ကိုဆြဲေခၚေနၿပီ´

ကၽြန္ေတာ့္ဝိညာဥ္ဟာ ငယ္ေလးနဲ႔စကားေျပာေနတုံးမွာပဲ ေနာက္က တစ္စုံတစ္ခုဆြဲေခၚတာခံလိုက္ရ သလို ေ႐ြ႕သြားပါတယ္။

`မင္း ဘယ္ကိုသြားမွာလဲဟင္´

`အဲဒါ ငါမသိဘူး၊ ဒီေနရာက ခြာရေတာ့မယ္ဆိုတာသာ သိတယ္၊ ဘယ္ကိုဆိုတာ ငါမသိဘူး၊ ငါ့ေရွ႕က ၿပိတၱာႀကီးလည္း ဒီလိုပါပဲ၊ ဘာမွမသိရပါဘူး၊ ေနခဲ့ေပေတာ့သူငယ္ခ်င္း၊ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ငယ္ေလးရယ္၊ မင္းကိုေရာ.. က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ငါ့လုပ္ရပ္အတြက္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ကြာ၊ သြားၿပီ.. သြားၿပီ.. ငါသြားၿပီ သူငယ္ခ်င္းေရ..´

ငယ္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ေနတုန္းမွာပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ဖက္က ဆြဲေခၚမႈေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ငယ္ေလးနဲ႔ေဝး သြားရပါတယ္။

ငယ္ေလးရဲ႕ ဝိညာဥ္ပုံရိပ္၊ အေဆာင္ပတ္ဝန္းက်င္က တကယ့္လက္ရွိ သဘာ၀ပုံရိပ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းေဝးက်န္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျမင္ကြင္းအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းေသးငယ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ အားလုံးနဲ႔ေဝးရာကို လိုက္ပါလြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..

ႏႈတ္ဆက္..

                  ခဲ့ပါ..

                              တယ္....

ငါ့ကို..

            ခြင့္..

                         လႊတ္.. ..

x x x x x x x x x

                                                    ေဆာင္းလုလင္